RAMAZAN ŞENLİKLERİ

26. Bölüm 🕌 Nişan

Ercan EL

"Hoş geldiniz!"

Başımı kaldırdığımda güzel çehresiyle karşılaştım. Utangaç bakışlarıyla gülümsedi. Gözlerimi hemen alamadım ondan. Çok güzel...

Elimdeki güllere uzandığında kendime geldim. Gülleri aldı eline. Ailelerimiz karşılamaya dahil olduğunda heyecanımı hatırladım. Yasemin'i görünce unutuyorum her şeyi. Ben hep onu beklemişim meğer.

___

Acar KERVANCIOĞLU

"Abla yardıma ihtiyacın var mı?"

Arkasını döndüğünde titreyen ellerine daldı gözlerim. Çok heyecanlı. Tek çocuk kalmaya alışmak zor olacak. Ablama abilik yapacaktım daha ben. Yıllar ne çabuk geçti.

Yaslandığım kapıdan doğrulup ablama doğru yaklaştım. "İçeriye geçsene sen. Kızlar gelir birazdan." dedi gülerek. Gülümsedim.

"Ben de yardım ederim, ne olacak sanki?"

Ocağın üstündeki cezveyi elime aldığımda güldü ablam. "Acar, bırak. Gecikiyorum." dediğinde ocağa bıraktım cezveyi. Heyecanla önüne döndü. Ablamı izledim. Bir ara başımı çevirdiğinde beni fark etti. "Ne oldu?"

"Hiç..." dedim gömleğimin yakasını düzeltir gibi yaparak. Bakmayı sürdürdü. Gözlerimi kıstığımda muzurca güldü. Bu, sırıtışa meydan okuyan gülüşü biliyorum.

"Senden önce evleniyorum diye mi bu haller?"

"Ne alakası var?" deyip elimi enseme attım. İfadesi değişmedi. "Biz daha okuyacağız. Yani ben. Daha çok var bana. Sen benim büyüğümsün. Unuttun mu?"

"Yoo unutmadım." dedi rahat tavırda. Elimi ensemden çektim. "Ercan olmasaydı sıramı sana verebilirdim."

Gözlerimi devirip güldüm. "Yapma abla..." dedim uyarır sesle. Nişanında çöpçatanlık yapıyor. "Duyan olacak."

"Tamam, sustum." deyip ağzına fermuar çekti gülerek. Gülümsedim. Gözlerimi mutfağın kapısına çevirdiğimde gelen yoktu daha. Ablama döndüm. Kahveyi kontrol ediyor. Boğazımda gıcık varmış gibi öksürdüm. Ablam dikkatini bana verdi.

"Sen evlenip başka yere gitsen de ben hep yanındayım. Sadece kardeşin olarak değil, bir arkadaş gibi de düşün olur mu abla? Sen çok iyi kalplisin. Yüreğinle bir evi gül bahçesine çevirirsin. Sen çok güzelsin. Her şeyinle... Ercan Abi de gördü sendeki güzelliği, biliyorum. Seviniyorum. Ercan Abi ile iyi bir geleceğinizin olacağına inanıyorum. Sana kıyamıyor, sana değer veriyor, seviyor. Dilerim rabbimden o gülen yüzün hep canlı ve huzurlu kalır. Seni seviyorum, abla. Benim kahrımı çektin, hakkını helal et."

Gözleri yaşardı. Bu hâli beni tedirgin ederken kollarını belime sardı. Sarıldım ablama. Yanan gözlerimi kırpıştırıp gülümsedim. Başımı kaldırdığımda kapı eşiğinde gördüğüm kişiyle duraksadım. Gözleri bendeydi. "Helal olsun, kardeşim. Sen de hakkını helal et. Sen bana kardeşten çok abi gibi oldun. Prenses gibi hissettirdin kendimi bana. Seninle çok uğraşmama rağmen hiç kötü söz söylemedin. Sana takılsam da hep dua ediyordum biliyor musun? Şapşal hâllerine gülsem de saygı duyuyordum sana. Sevmekten hiç vazgeçmedin Acar sen. İlk zamanlar söylediğin o siyah şallı kızı hiç unutmadın... En az benim kadar mutlu olmanı istiyorum." dedi içtenlikle. Etrafımı bulanık görüyorken yanağımdan hızla yaş süzüldü. Başımı eğip yüzümü sildim alel acele. Ablam kollarımın arasında hareketlenirken başımı kaldırdım hemen. Berinay Hanım gitmiş.

Ablam başını kaldırıp gözlerini bana diktiğinde gülümsedim. "Helal olsun." dediğimde kocaman gülümsedi. Başımı ocağa doğru çevirdiğimde cezve dikkatimi çekti. Taştı, taşacak. Reflekle aldım elime son anda. Aklıma gelenle sırıttım. "Ben olmasam ne yapacaksın?"