GÜNCE | Gerçek Ailem (YKS SONRASI DEVAM)

Özel Bölüm

Selamlarrr!!
Özel bölümle karşınızdayımmm.
Bir kaç kişi isteyince bende dayanamayıp yazayım dedim hemen.

Bu bölümde Günce'nin beşinci yaşı da dahil gerçek ailesiyle olsaydı neler yaşardı temalı bir bölümcük fıstıklar. Pek uzun bir şeyler yazmadım, bu yüzden ümitlenmeyin pek :)

Şarkı: Royal & the Serpent - Overwhelmed

★

Günce ailesinden koparılmasaydı nasıl bir yaşama sahip olurlardı?

★

Günce bir aylıkken...

"Anneee!" diye bağırdı Bora kardeşlerinin bezini bulamayarak. "Bezi bulamadım!"

Elzem kucağında kucağındaki kızını sakinleştirmeye çalışarak "Oğlum sen bakar kör müsün?" diye sordu hafif bir sinirle. "Elini uzatsan tutacaksın. Komodinin orada!"

Bora hâlâ bakarken pembe renkli kapı açıldı ve içeri Devran girdi. Karısını, üç bebeğini sakinleştirmeye çalışırken gördü. Hemen yanına ilerlerken beşiğin içinde uzanan oğullarına doğru uzattı kafasını. Arslan hiçbir şey olmamasına rağmen gülerken Alp boş boş tavanı izliyordu. Devran, karısının yanına gitmeden önce oğullarına bir öpücük kondurdu. Daha sonra doğrulup karısına doğru ilerledi. Kucağındaki kızı bezi dolduğu için rahatsızdı ve ağlıyordu.

"Babasının bir tanesi? Gel bakalım kucağıma."

Devran, kızını kolları arasına alırken minicik olan Günce başını babasının göğsüne yasladı. Hâlâ ağlıyordu ama artık bağırmıyordu. İçli içli babasına bakıyordu. Sanki ondan yardım dileniyordu bezinin değişmesi için. Rahatsız oluyordu bundan üçüzlerinin aksine. Alp ve Arslan öyle değildi. İkiside bezinin eninde sonunda değişeceğini bilerek hep rahat takılırlardı ama Günce öyle değildi işte. Bezi dolduğu an değişmeliydi.

Devran kızının şakağına bir öpücük kondururken "Biricik benim kızım..." diye mırıldandı. Gerçektende biricikti. Tek kızıydı Günce onun. Sekiz oğlundan sonra bir kızı vardı ama ona sorsanız her bir çocuğunu ayrı ayrı seviyor, hepside aynı anda ondan yardım istese parçalara bölünüp yine de hiçbirinin çağrısını cevapsız bırakmazdı. Değil dokuz, on dokuz evladı olsa hiçbirinden sıkılmazdı Devran.

Bora odaya elindeki bezle döndüğünde annesine verdi direkt. "Anne." dedi sitem eder gibi. "Öyle bir yere koymuşsun ki bulamadım bezi! Ayrıca komodinde de değildi."

Elzem oğluna tebessüm ederken "Dolabın içinde duruyordu bir tanem, sen bakar körsün işte uzatma." dedi ama tebessümünün ardında bir sinir vardı. Bora mahcup bir şekilde tebessüm ederken Elzem en sonunda dayanamayıp gerçekten güldü. Oğlu kardeşleri konusunda bazen çok telaşlı olduğu için böyleydi ve Elzem'de bunun farkındaydı. Bunun için oğluna kızamazdı.

Devran kızını bez değiştirmek için kullanılan masaya yatırdığında Elzem ayağa kalkıp kocasının yanına geldi. Biricik kızı Günce yatar yatmaz ayaklarını sallamaya başlarken Devran kızının iki ayağını birden tutup öptü. Minicikti ayakları. İki ayağı yan yana geldiğinde bile avucu kadar etmiyordu.

Elzem, kızının altını değiştirirken Devran bir yandan kızını izliyordu. Babasının elini tutmuştu Günce minik parmaklarıyla. Gözleri arada bir kapanıyordu ama babasının elini sıkı sıkı tutuyordu. Sanki 'ben uyuyayım ama sen yanımda kal' der gibiydi.