ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ក្មេងប្រុសទាំងប្រាំពីរ និងវិញ្ញាណសួគ៌

ភាគទី ១៤៖ កែវភ្នែកកញ្ជ្រោងប្រាក់ និងការល្បួង

នៅពេលដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាបានឈរនៅមុខកញ្ចក់ ស្រាប់តែផ្ទៃកញ្ចក់បានរលាយបាត់ទៅវិញ បង្ហាញពីផ្លូវងងឹតមួយដែលនាំទៅកន្លែងណាមិនដឹង។

ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តដើរចូលទៅក្នុងផ្លូវងងឹតនោះ។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេបានរកឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងទីក្រុងដ៏ចម្លែកមួយដែលធ្វើពីកញ្ចក់ទាំងអស់។ អគារ ផ្លូវថ្នល់ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅជុំវិញពួកគេសុទ្ធតែធ្វើពីកញ្ចក់ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពន្លឺ និងរូបភាពយ៉ាងចម្លែក។

ទីក្រុងនេះមើលទៅស្ងាត់ជ្រងំ គ្មានមនុស្សរស់នៅឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមានវត្តមានអ្វីមួយដែលកំពុងសម្លឹងមើលពួកគេពីគ្រប់ទិសទី។

មិនយូរប៉ុន្មាន ការបំភាន់បានចាប់ផ្តើមលេចឡើង។ ពួកគេម្នាក់ៗបានឃើញរូបភាពនៃអ្វីដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បានបំផុត។ ថេ-ជូន បានឃើញខ្លួនឯងក្លាយជាអ្នកផ្សងព្រេងដ៏ល្បីល្បាញ ជី-ហូ បានឃើញគ្រួសាររបស់គេមានសុភមង្គល ហ្យុន-វ៉ូ បានឃើញខ្លួនឯងមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា មីន-ជេ បានឃើញបណ្ណាល័យដ៏ធំមួយពោរពេញដោយសៀវភៅដ៏កម្រ សុង-ហ្យុន បានឃើញមនុស្សជាច្រើនបានជាសះស្បើយពីជំងឺ ជេ-វ៉ាន់ បានឃើញខ្លួនឯងក្លាយជាអ្នកកំប្លែងដ៏ល្បីល្បាញ ហើយ វ៉ូ-ជីន បានឃើញខ្លួនឯងហោះហើរដោយសេរីនៅលើមេឃដ៏ធំល្វឹងល្វើយ។

ការបំភាន់ទាំងនោះមើលទៅពិតជាទាក់ទាញ និងល្បួងឱ្យពួកគេដើរតាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានចងចាំការព្រមានរបស់លោកគ្រូ គីម ថាទីក្រុងនេះពោរពេញទៅដោយការល្បួងដ៏គ្រោះថ្នាក់។

«កុំជឿលើអ្វីដែលអ្នកឃើញ!» ថេ-ជូន ស្រែកព្រមានមិត្តភក្តិរបស់គេ។ «នេះគ្រាន់តែជាការបំភាន់ប៉ុណ្ណោះ!»

ពួកគេបានព្យាយាមផ្តោតអារម្មណ៍ និងមិនឱ្យការបំភាន់ទាំងនោះគ្រប់គ្រងគំនិតរបស់ពួកគេ។ វាពិតជាលំបាកណាស់ ព្រោះការល្បួងនីមួយៗមើលទៅពិតជាទាក់ទាញ និងដូចជាការពិតណាស់។

នៅពេលដែលពួកគេបន្តដើរចូលទៅក្នុងទីក្រុងកាន់តែជ្រៅ ការល្បួងក៏កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ពួកគេម្នាក់ៗត្រូវបានប្រឈមមុខនឹងការសាកល្បងនៃបំណងប្រាថ្នាដ៏ជ្រៅបំផុតរបស់ពួកគេ។