Home Smells Like You (Home #1)

Epilogue (2/2)

Pagkauwi ko galing Japan, sa unit na ako ni Greene dumiretso dahil under maintenance iyong condo ko.

Muntik pa akong mag-book ng hotel dahil wala naman akong susi ng condo niya. Mabuti na lamang at na-inform ni Ate Lynne ang admin para makapasok ako sa loob.

Kakasimula pa lang ng taon pero may pagsubok na agad ang dumating sa akin.

Nagising akong nakasalampak sa sahig.

Nahulog ako sa gilid ng kama dahil sa lakas nang pagkakasipa sa akin. Mabuti na lamang at ang hita ko ang natamaan niya. My balls were safe and sound.

Bakit nasa iisang kama kami? Mali ata ang napili kong kwarto. Ito ata ang kwarto niya. Greene's condo is a two-bedroom unit. Kaya rin ito ang sinuggest na unit ni Ate Lynne dahil mostly sa unit ng Avida, occupied na iyong may mga kwarto.

But that's not my main problem here.

I just got my first boner in the first month of the year.

Did I just get a fucking erection? Seriously, Valentino? A boner? In someone else's home?

In his home?

Pilit kong pinapakalma ang aking sarili upang makatulog ulit si Valentino Jr. Laking pasalamat ko at nasama ang comforter nang malaglag ako sa higaan. Nakatalukbong ang buong katawan ko sa makapal na kumot.

But the universe had other plans.

A jolt of panic washed over me as Greene pulled back the comforter. That thick layer of fabric was my only shield to desperately cover my stupid arousal.

Shit.

Wala pa akong suot pang-itaas! I was freaking topless.

Nang matanggal niya ang kumot sa katawan ko, mabilis kong nilagay ang dalawang kamay sa pagitan ng hita ko. Nakatalikod ako kay Greene kaya tanging likod kong nakabaluktot ang nakikita niya.

Sometimes having a huge dick has its disadvantage. Ang tagal mawala ng boner ko!

Naramdaman ata ni Valentino Jr. na nasa paligid niya ang dahilan kung bakit gising na gising siya ngayon. Paanong hindi magigising kung ganoon ang napanaginipan ko kagabi?

Kakaisip ko ata kay Greene nagmanifest siya sa panaginip ko. Buti sana kung normal na panaginip lang.

Kaso parehas kaming hubo't hubad.

Why would he be underneath me, panting and looking all flustered?!

"Aray ko po... ang junior ko." I mumbled as I fakingly clutched my lower abdomen. I acted on a whim, and I mentally applauded myself for the Oscar-worthy performance I did there.

I was still calming myself. I'd completely lost track of how many imaginary sheep had leaped over that mental fence in my desperate attempt to make this bulge disappear.

Nang masigurado kong okay na, tumayo na ako at hinarap siya. We were standing on the opposite side of the bed. Despite the kaleidoscope of butterflies doing acrobatics in my stomach, I tried to look cool.

All those years I spent trying to bridge that gap between us, and it never quite happened. But now that he's standing right there, just a few feet away, it feels like I might finally get a glimpse into why I've been longing for his attention that always seemed so out of reach two years ago.

Baka ngayong magiging mag-roommate na kami sa panandaliang panahon, magkakaroon na ako ng sagot sa mga bagay na kahit ako mismo ay hindi ko maintindihan.

Maybe living with him will finally make these feelings—I can't even name—just... fade away.

Una't sapul naman, iyon lang naman ang gusto kong mangyari...