ENDA • Gerçek Ailem

1.9

Arkadaşlar o kadar yoğunum ki anlatamamm

Zaten sınav haftası 😣✊🏻 bir de herkes hasta ailedeki. Dün hastanedeydik o yüzden atamadım, yoksa bekletmeyecektimm

Yorumlarınızı okumak çok keyif veriyorr
___________

Soner’den, Sabah

Enda, bana el salladıktan sonra arkasını dönüp okuluna ilerleyince bir süre orada durup onun gidişini izledim. Küçük adımları, omzundaki çanta, okul kapısından içeri girerken başını çevirip son bir kez bakışı…

Kardeşim gibiydi. Arkadaşım demek az kalırdı. Cem’in kardeşiydi. Öz kardeşi olmasa bile benim gözümde öyleydi. Onun emanetiydi.

Cem…

Benden yaşça büyüktü ama bu hiçbir zaman arkadaşlığımıza engel olmamıştı. Küçükken aynı sitede oturmamız sayesinde tanışmış, o günden sonra da ayrılmamıştık. Ta ki ayrılmak zorunda kalana kadar.

Derin bir nefes alıp arkamı döndüm, eve doğru yürümeye başladım. Kafamın içinde bin bir türlü şey dönüyordu. Farkında olmadan kaşlarımı çatmış, gözlerimi kısarak yürüyordum. Sokaktaki vitrinlerden yansıyan kendi görüntümü görünce duraksadım. Yüzümü gevşettim.

Çoğu insan yaşımdan olgun davrandığımı söylerdi. Hareketlerim, ses tonum, bakışlarım... Belki de bu doğruydu. Zaten yaşadıklarım beni buna itmişti. Şikayetçi değildim, ama bazen yaşıtlarım gibi umursamazca hareket etmek, saçmalamak isterdim.

Ama olmamıştı. Yapacak bir şey yoktu.

Enda’yla yürürken kısa gelen yol şimdi uzamıştı. Adımlarım ağırlaşmış, sanki sabahtan beri yürüyormuşum gibi hissediyordum. Şehir kalabalıktı, insanlar kendi dertlerine düşmüştü. Dükkanlar açılıyor, kaldırımlarda aceleci adımlar yankılanıyordu. Ben ise sadece etrafa bakıyordum. Düşüncelerden kaçmak için… Ama bu da işe yaramadı.

Öyle yaramadı ki, yanlış sokağa saptığımı o an fark ettim. Durup başımı kaldırdım. Derin bir iç çektim, ellerimle yüzümü sıvazladım. Huzursuzdum.

Düşünceler peşimi bırakmıyordu.

Enda’yla beraber eşyalarını almaya gittiğimiz gün… O günden beri aklımdan çıkmıyordu.

Orada onu görmüştüm.

Tesadüf müydü? Plan mıydı? Emin değildim.

Ve ben bir şeyleri anlayamadığımda kontrolüm dışına çıkardı olaylar. Kontrolsüz olmaktan nefret ederdim.

Huzursuzluk mideme oturduğunda refleks gibi cebime uzandım. Sigara paketini çıkardım, içinden bir dal alıp paketi geri cebime koydum. Çakmağı çıkardım. Hafif esen rüzgarın alevi söndürmesine engel olmak için ellerimle siper yaptım. Birkaç denemeden sonra yaktım.

İlk nefesi içime çektim. Sonra dumanı usulca verdim.

Eve gitmekten vazgeçtim.

Madem yoldan bir kere sapmıştım, o zaman böyle devam edecektim. Ona gidecektim. Başka türlü aklımdaki sesleri susturamazdım.

Boran’a gittim.

★★★

Enda’dan, Sonraki Gün

Sabah gözlerimi açtığımda içimi kemiren o tanıdık hisle doğruldum. Gözlerim hemen odayı taradı, ama boştu. Soner yoktu. Dün, beni uyandırmaya o gelmişti.

Elimi telefonuma attım. Ekranı açıp mesaj kutusunu kontrol ettim. Sessizlik. Ne bir mesaj, ne de bir cevapsız arama. Kaşlarımı çattım, içimde büyüyen huzursuzluk mideden boğazıma doğru tırmandı.