ENDA • Gerçek Ailem

1.4

Arkadaşlar şaka falan yapmıyorum ha, neden böyle bir anda okunmaya başladı vallaha korkuyorum 🙏🏻🙏🏻

Bölüm aralarını uzun tutmak istemiyorum ama hızlı yazınca da tatmin edici bir şey olamazsa diye üzülüyorumm

Eğer bir kaç gün bölüm atmazsam bilinki bölüm biriktiriyorumdur

İlahi bakış açısını yazmakta biraz kötüyüm, diğer bölümlerden daha garip gelirse kusura bakmayın lütfen 🫂

_________

Enda Evden Çıktıktan Sonra

Açık olan kapıyı fırsat bilip kendini dışarı atmıştı Enda. Kimse farkında değildi o an. Ev hâlâ uğultularla doluydu, kimse onun yokluğunu fark etmemişti.

Araları zaten bozuk olan Sarp ve Boran, sanki bu anı bekliyormuşçasına tartışıyordu.

Boran genelde kardeşleriyle kavga etmezdi. En büyük olmanın getirdiği sorumluluk, onu daha sabırlı biri hâline getirmişti. Genellikle sabırsızlığını ailesi dışındaki insanlara gösterirdi. Ama konu ailesi olunca, özellikle de onları korumak gerektiğinde, Boran çok sertti.

Kavga sesleri yükselmeye başlayınca ev halkı şaşkınlıkla aşağı indi. Sadece Arda yukarıda kalmayı tercih etmişti. Çınar’ın elinden tutmuş, koridorda sessizce bekliyordu. Abileri, genellikle Çınar’ın önünde tartışmamaya çalışırdı ama bugün işler çığırından çıkmış gibiydi.

Salonun kapısı hızla açıldı. İçeri giren Akif Bey’in sesi tüm evi inletti.

"Ne oluyor burada?!"

Çocuklarını çok sever, aralarında ayrım yapmazdı. Ancak son zamanlarda yaşananlar onu fazlasıyla yıpratmıştı. Biricik kızı Selin'in başına gelenler, onun daha huysuz ve sert bir adam olmasına neden olmuştu.

Elbette yaşanan durum, Akif Bey’i ve eşi Mehtap Hanım’ı derinden üzüyordu. Sonuçta 16 yıldır kızları bildikleri Selin’in, öz kızları olmadığını öğrenmişlerdi. Bilmedikleri şey ise üzüntülerini yaşarken öz kızlarını ihmal ettikleriydi. Enda’ya alışmak, onu sevmek istiyorlardı. Bunca yıl tanıyamadıkları kızlarını tanımak istiyorlardı, ama bunu nasıl yapacaklarını bilmiyorlardı.

Boran’ın gözleri öfkeyle parlıyordu. Sarp ise nefes nefese, sıkılı yumruklarıyla dikiliyordu. Babaları yanlarında olduğu için birbirlerine bakmaktan öteye geçemiyorlardı. Buna rağmen aralarındaki mesafe kapanmış, kavga her an fiziksel bir boyuta evrilebilecek hâle gelmişti.

"Sana kaç kere söyledim, bu konuyu açma yanında!" diye bağırdı Boran.

"Açacağım!" diye inat etti Sarp. "Herkes susuyor, görmezden geliyor ama ben etmeyeceğim! Selin’in dediklerini sadece ben mi hatırlıyorum?"

"Enda nerede?" diyerek gergin ortama girdi Emir.

Az önce kapıdan çıkarken gördüğü kişinin Enda olmamasını umuyordu.

O an evde bir sessizlik oldu.

Enda’nın ismi geçince herkes donup kaldı. Şimdiye kadar kimse onu düşünmemişti. Sessizlik en çok da Boran’ı vurdu. O an, kavganın anlamsızlığını fark etti. Öfkesi bir anda yerini endişeye bıraktı.

"Az önce buradaydı. Gitti mi?" diye sordu kısık bir sesle.

Sarp derin bir nefes aldı. "Kapı açıktı. Enda yok."

Bir anda herkes harekete geçti. Kargaşa içinde kimisi kapıya yöneldi, kimisi camlardan dışarı baktı. Akif Bey ise bir an duraksayıp başını eğdi. Yorgundu. Hem de çok. Ama Enda bulunmalıydı. Şimdi her şey bir yana bırakılmalı, öncelik o olmalıydı.