ENDA • Gerçek Ailem

0.2

"Beni aldatmışsın işte!"

Bağırdığı için sesi gürleşmiş ve yükselmişti. Korkuyordum. Ellerimle kulaklarımı kapadım.

"Yapmadım öyle bir şey diyorum neden bana inanmıyorsun?" Sonlara doğru kısılmıştı sesi. Çok çaresiz hissettiğini ben bile buradan anlayabiliyordum. Ağlıyordu zaten. Sarılmak istedim ona o an. Belki de ileride bu isteğim aklıma gelince kendime kızacaktım ama annemdi o benim.

Ellerimle kulaklarımı kapadığım için sesleri artık daha boğuk geliyordu ama geliyordu işte...

Kalktım ve odamın kapısını kapadım. Sesler daha da azaldı.

Masamın üzerinde duran kulaklıklarımı taktım ve az önce ders çalışmak için oturduğum sandalyeme oturdum.

Her zamanki gibi kaçış yolumdu müzik.

Şarkıyı başlatınca sesler azaldı ama hâlâ vardı.

Zaman nasıl da geçmiş

Küçük kızım büyümüş

Geçmişe biraz kırılmış da

"Yapmadım diyorum!"

O her şeyi unutmuş

"Sus be!" ve cam kırılma sesleri

Havasına suyuna aldırmadan

Yaşadığım şehre taşınmış

"Eğer senin kızın değilse benim de kızım değil o!"

Ev iş aynen devammış ama

"Çıkın evimden!"

"Saçmalama! Hemen gidip ben de DNA testi yaptıracağım."

Şimdi biraz daha rahatmış

Şarkıyı dinlerken bir yandan da eşlik ediyordum.

Gözlerim kapalı, arada akan yaşlarım ve müzik. Sadece ben ve melodiler vardı o an.

Sonrası zaten benim için daha korkutucuydu.

Kapım birden açılmış ve babam -bilmiyorum belki de babam değildi ama neyse- kolumdan sertçe tutup beni sürüklemeye başlamıştı.

Tepki vermeye bile zamanım olmadı.

"Yürü!" Kolumu çok sert tutuyordu. Zaten peşinden sürüklediği için de ayaklarım birbirine dolanıyordu.

Birden bana döndü ve kulaklığımı başımdan çıkardığı gibi yere sertçe fırlattı.

Şok olmuş gözlerle baktım ona. Kalbim çok acıdı o an. Ne yaparsa yapsın affetmiştim lakin bu hareketini ömür boyu unutmayacaktım.

Kulaklığım yere sertçe çarpmanın etkisiyle kırılmış ve kullanılamaz hâle gelmişti.

Hediyesine iyi bakamamıştım. Sözümü yine tutamamıştım.

Bile bile atmıştı o kulaklığı yere, biliyordum. Sırf canımı acıtmak için. Biliyordu o kulaklığın benim için değerini.

Sol gözümden bir yaş aktı, engel olamadım. Sonra başımı dik tuttum ve elimi ondan kurtarıp hızlı bir şekilde merdivenleri indim.

Bu sefer annem tuttu elimi. Gözleri kızarmıştı.

"Hastaneye gidiyoruz kızım. Yürü." Yine sürüklendim birilerinin peşinden.

Çok şey söylemek geçti içimden o an ama tüm bunlar yaşanırken konuşmamıştım bile.

Arada babam sinir patlaması yaşar annem ve ben de bundan nasibimizi fazlasıyla alırdık ama bugün çok daha korkunçtu.

Yeter, demek istedim. Neden beni kullanıyorsunuz? Ben çekiştirilmekten bıktım

•

Uzun zamandır hastanedeydik. Bir kaç dakika önce test için gerekli örnekleri vermiş şimdi de annemle hastane kafetaryasında oturuyorduk.

Sarı saçları ve ela gözleri olan anneme kıyasla koyu kahve saçlarım ve kahverengi gözlerim vardı. Bizi görenler genelde anne kız olduğumuzu anlayamıyordu. Fiziksel özelliklerimizden benzer pek bir yanımız yoktu.

Onun boyu 1.67 iken benimkisi 1.65'ti, kısa boy geni dışında ondan bir şey aldığımı sanmıyordum. Gerçi babama da benzemiyordum. Onun da kömür siyahı saçları ve masmavi gözleri vardı.

Koyu kahve saçlarım ve kahverengi gözlerim ile onların yanında çok sıradan kalıyordum.

DNA verme işi beni iyice paranoyaklaştırmış, ailemi ve genlerimi sorgulamama sebep olmuştu.

Masanın üzerinde titremeye başlayan telefon ile bakışlarımı telefonuma çevirdim.

Soner arıyor

Reddettim ve mesaj uygulamasına girdim.

Siz
Şuan açamam

20.38 Daha sonra ararım seni

Soner
Tamam 20.38

Unutma ama 20.43

İyisin değil mi? 20.45

Siz
21.00 Karışık biraz oralar

Konuşuruz

Soner
Kesinlikle konuşacağız 21.02

Attığı mesajları eve gidince görmüş ve cevap vermiştim. Geç cevap vermiştim ama o beni anlardı ve sorun etmezdi, biliyordum.

Eve girdiğimizde derin bir sessizlik karşıladı bizi. Işıklar kapalıydı ve çıt sesi bile çıkmıyordu.

Aldırış etmeden yukarıya odasına çıkan anneme baktıktan sonra ben de peşinden yukarı çıkıp odama girdim.

Odam sıradan bir odaydı. Tek kişilik yatağımın bir yanı duvara yaslıydı ve tam karşısında kitaplığım vardı. Üst rafları okuma kitaplarıyken alt rafların tamamı test kitaplarıydı. Yatağımın yanında, biraz uzağında çalışma masam, onun da üzerinde bilgisyarım ve kalemlerim vardı.

Yatağıma bu kıyafetlerle giremeyeceğim için üstüme hızlıca rahat bir pijama geçirdim ve kendimi uykuya teslim ettim.