Gevallen pacifist

2. Jatwerk

Met ingehouden adem sloop Misha de vrolijk verlichte straten van Inn in. Het was tegen het einde van de nacht, maar de stad was nog net zo levendig als dat ze in de verhalen van haar groep gehoord had. Overal schitterende lichtjes en in elke toko waar Misha voorbij sloop, waren luidruchtige volksliederen en op de grond vallende bierglazen te horen.

Een verwilderde Orc kwam uit een van de tenten naar buiten. In zijn kleding hingen sporen van struikgewas en aan zijn gewaad hing een bebloede dolk.

''Nog niet weggaan Hugh!'' Een andere Orc sloeg zijn arm om hem heen. ''Het grootste feestvarken van vandaag mag niet als eerste vertrekken. Jij bent immers degene die de laatste aanval op dat Aasimar grietje heeft gelost. We feesten hier nu ter ere van jouw succes!''

Hugh zijn gezicht liep rood aan. Niet alleen van de hoeveelheid alcohol die hij genuttigd had, ook wegens het onverwachte compliment van zijn kameraad. Hij had er nog niet bij stilgestaan dat anderen nu in zijn naam aan het feesten waren. Het hoorde nou eenmaal bij het leven in Inn.

''Ow.'' zei hij dus ook een beetje beduusd. ''Nou ik dacht, misschien moeten we toch maar even rusten. We weten allemaal dat Finch pas echt tevreden is wanneer de rest ook omgelegd is.''

Wankelend liep hij bij de ander vandaan die zijn ogen naar beneden wendde en op de realiteit geduwd leek te zijn. Als zij niet snel met de hoofden van de rest thuis zouden komen, konden ze rekenen op minstens een maand lang geen alcohol. Of misschien nog wel erger. Niemand wist precies waar de burgemeester van Inn allemaal toe in staat was. De fee droeg duistere geheimen met zich mee.

De twee Orcs waggelden langs Misha en grijnsden flirterig naar haar.

Ze hing haar gewaad wat meer voor haar ogen langs, zodat ze deze niet konden zien. Met een versnelde pas bewoog ze zich soepel om de twee charmeurs heen en vervolgde haar weg naar haar uiteindelijke doel. Ze had geen zin in afleidingen en al helemaal niet in de brute variant.

Gelukkig hadden de Orcs besloten dat ze niet de energie hadden om achter haar aan te gaan.

Dankzij de uitgebreide omschrijving van Cyntha, wist Misha precies bij welke kroeg ze moest zijn. De kroeg was ook niet te missen. In het midden van de stad glinsterde het goud van lage muren. De uitstraling van de kroeg deed aantonen dat alleen de elites van de stad entree verschaft kregen. Misha verbaasde zich er haast over dat zij en haar groep ooit een voet binnen hadden gezet in dit majestueus uitziende gebouw.

Ze ging er gelijk al vanuit dat ze in haar huidige staat niet tot de kroeg toegelaten zou worden. Aldus kwam haar mogelijkheid om te veranderen van gedaante van pas. Ze verstopte zich in de schaduwen van het steegje vlak voor de kroeg en transformeerde tot een kleine, bruine rat. Ze had een kleine vijf minuten. Daarna was haar transformatie uitgewerkt en kon ze deze nog maar eenmalig inzetten om terug naar buiten te glippen.

Zo snel als ze in haar rat vorm kon, rende ze naar de rechterkant van de kroeg. Volgens Cyntha was het kantoor direct aan de rechtervoorzijde van de kroeg en ze meende zich te herinneren dat ze een raam had gezien.

Er zat inderdaad een raam. Behendig klauterde de rat langs de muur omhoog en duwde zichzelf door het kiertje van het openstaande raam.

Soepel landde ze op haar pootjes en keek de kamer rond. Ze zat in een luxueus ingerichte kamer. Aan de muur hingen verscheidene schilderijen van twee wezens die, ondanks dat ze van verschillende rassen waren, verrassend veel op elkaar leken. Van het ene figuur op het schilderij dacht de Misha dat het de burgemeester moest zijn. Dit concludeerde ze uit de informatie die ze van Cyntha gekregen had. De andere figuur droeg een rode fluwelen mantel met gouden versiering en te midden van alle versiering een gouden Y. Dit maakte dat de figuur een elitaire uitstraling kreeg en naar wat de rat begreep van hiërarchie waarschijnlijk hoger in klassen was dan zijn metgezel op het schilderij.