Gevallen pacifist

1. Herrijzenis

Zelfs in de hitte van de strijd, liet Misha zich niet door anderen van haar geloof afhalen. Als trotse Aasimar en druid bleef ze trouw aan haar god Eldath, ook al betekende dit misschien voor haar het einde.

Achtervolgd door een horde aan dronken Goblins, Orc's, Minotaurs en zelfs een Centaur kon Misha alleen maar rennen tot haar uithoudingsvermogen het begaf en de dood haar kwam halen. Haar kleding was naast de scheuren doordrenkt van het zweet en haar donkerbruine haren plakten aan haar smaragd gekleurde huid.

Zij en haar teamgenoten vluchtten weg uit de stad die ze nog geen dag geleden bereikt hadden: Inn.

De stad stond bekend om zijn talloze kroegen en de continue dronken bevolking. Onder leiding van een dikke fee, met groene vleugels, rode haren en een hart voor alcohol heerste er ondanks het vele nuttigen van drank altijd vrede in de stad. Helaas was door onhandigheid van de nieuwste groep avonturiers een einde gebracht aan de huidige rust.

Misha was zo langzamerhand haar teamgenoten uit het oog verloren en bevond zich vervaarlijk dicht bij de groep die dreigde haar een kopje kleiner te maken. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel en haar benen begonnen te verzuren. Haar keel was droog. Ondanks de toenemende vermoeidheid en weinige uithoudingsvermogen, stelde adrenaline haar ertoe in staat om door te gaan.

Ze moest een vervolg in haar plan bedenken en wel zo snel mogelijk.

De druid dook de bosjes in en hoopte daar te kunnen transformeren naar een rat. Echter had ze te laat de rozen door die verstopt zaten tussen het bladerdek en de plotselinge ruk aan haar lichaam dankzij het vastzitten van haar donkergroene mantel, trok Misha uit haar concentratie.

Die luttele seconden maakten dat de groep achtervolgers op haar in kon springen en haar genadeloos toe kon slaan.

Verschillende wapens wisten zich door haar lederen gewaad te boren en vonden zijn weg naar haar blote huid.

Misha voelde het koude metaal haar lichaam binnendringen en merkte dat haar kleding vochtig werd. Een pijnkreet verliet haar lippen. Haar gouden ogen trilden heen en weer. De smaak van bloed kwam in haar mond. Een wazige troebel vormde haar gezichtsveld, waarmee ze nog net de woorden zag die ze op haar arm geschreven had. Haar gedachten gleden naar haar godin, in de hoop rust te kunnen vinden bij haar geloof. Diep in haar hart, ver weggestopt, baalde ze ervan dat ze niet de kracht en mogelijkheid had om terug te vechten. Was dit echt waar het voor haar ging eindigen?

In de afgelopen jaren had ze nooit een vlieg kwaad gedaan en alles op willen lossen met compassie en respect voor de ander. Waar was het fout gegaan? Waar had ze dit aan verdiend?

De strijdlustige kreten om haar heen dempten naar de achtergrond en ook haar eigen gedachten gleden gestaag weg. Het zeurende gevoel van het koude metaal verdween langzaam en na enkele seconden waren alle lichaamssensaties uitgeschakeld.

~

Misha bevond zich in een vreemde omgeving. Overal waar ze keek, zag ze de heldere variant van wit, groen en blauw door elkaar heen dansen. Haar lichaam hing onderuitgezakt in een zachte, comfortabele fauteuil van opeengestapelde, ietwat verharde kleine wolkjes. Een kopje warme thee stond tussen haar handen.

Ondanks de comfortabele omgeving voelde zij zich het tegenovergestelde. Haar lichaam leek geen waarnemingen meer te kunnen doen. Ze voelde de druk van haar lichaam niet tegen de leuning van de stoel en ze wist dat de thee warm was doordat er damp uit opsteeg, maar voelde dit niet aan de buitenkant. Zelfs wanneer ze een slokje van de thee nam was er niets bijzonders op te merken aan de thee. De thee was smaakloos.

Paniekerige gedachten schoten door haar hoofd.

Ze had verwacht meer pijn in haar lichaam te ervaren na genadeloos door een horde aan wezens neergestoken te zijn. Betekende het feit dat ze hier zat dat ze dood was?