GÜNCE | Gerçek Ailem (YKS SONRASI DEVAM)

Bölüm 8: Hayatın İkinci Yüzü

"Hayatın ikinci yüzünü göremeyeceğimi düşünürdüm hep. Bana sakladığı her şeyi bir başkasına gösteriyor zannediyordum, her zaman başkası için kendi kendimi üzüyordum.

Şimdi hayat arkasını dönecek ve bende diğer yüzüne bakacağım, ellerimle onu tersine çevirecek ve kendi düzenim için herkesin düzenini bozacağım.

~Günce'den."

★

Sıkılmıştım. Devran Bey yarım saat önce Fransızlarla yapacağı toplantı için odadan ayrılmıştı. Bu süre boyunca Elzem Hanım'da yanıma bir kez gelmişti ancak o da acil toplantıya yetişmesi gerektiğini belirtip gitmişti.

Odada bulunan oturma takımında ayakkabılarımı çıkarmış uzanıyordum. Koltuk deri olduğu için rahattı ve bende bu rahatlığı dibine kadar kullanıyordum. Bağlı saçlarımı koltuktan aşağı uzatmıştım ve dizlerimi kendime çekip telefonumla oynuyordum.

Sessizce bir kaç dakika daha geçirirken içeri kapının açılmasıyla birlikte Yaman girdi. Elinde mavi kapaklı bir dosya vardı. Yaman'ın gözleri ilk başta odayı tararken beni görmesiyle birlikte şaşkınca "Günce?" dedi. "Sen burada mıydın?"

Düz oturma ihtiyacı hissederken bu hissime karşılık verdim ve bağdaş kurup oturmaya devam ettim. Sessizce başımı sallarken "Evet." dedim dudaklarımı yalayıp. "Yaklaşık kırk beş dakikadır buradaydım."

Yaman şaşkınlığını üzerinden atıp babasının masasına ilerleyip mavi dosyayı koydu. Sonra bana doğru yaklaşırken "Bana söyleseydin ya kız." dedi kendini yanıma atıp. "Benim pek bir işim yoktu, beraber vakit geçirirdik."

Ne diyeceğimi bilemezken "Aklıma gelmedi." diyerek doğruyu söylemeyi seçtim. Gerçektende aklıma gelmemişti. "Ayrıca sen diğer bloktaymışsın sanırım. Buraya gelmek için ilk önce aşağı inip sonra bu tarafa gelmen gerekmiyor mu? Bu uzun sürer."

Yaman oturduğu yerde daha çok yayılırken "Hayır." dedi. "Yirmi dokuz ve elli dokuzuncu katlarda iki bloğu birbirine bağlayan koridorlar var."

"Gerçekten mi?" Söylediklerine şaşırmıştım çünkü bloklara dışarıdan baktığım zaman öyle bir koridor görmemiştim.

Yaman benim bu ufak şaşkınlığıma karşın garip bir şekilde bana bakarken "Görmedin mi? Koridorlar tamamen şeffaf ancak yinede dışarıdan bakıldığında görülebiliyor." dedi. Ayağa kalkarken onu takip etmem için eliyle bir işaret yaptı. Botlarımı ayaklarıma geçirirken fermuarlarını çekmeden boydan boya cam olan duvara, Yaman'ın yanına ilerledim. Gözleri bahsettiği cam koridoru ararken bende onun yanına geçip koridoru aramaya başladım. Bir şey göremezken Yaman dudak büküp "Buradan gözükmüyormuş." dedi kısık bir sesle. "Sanırım diğer tarafta. Gel karşı tarafa gidelim."

Yaman geriye dönüp kapıya ilerlerken bende gözlerimi Diyarbakır'ın karlı ve kasvetli havasından çekip arkama döndüm ve onu takip ettim. Yaman kapıda beni beklerken odadan çıkmamızla sol tarafa doğru ilerledik. Sessice yan yana ilerlerken "Nereye böyle beni karşılamadan?" diyen bir kadın sesi duyduk.

Yaman'la aynı anda arkamızı dönerken kadınla Yaman göz göze geldiği an kadın tebessüm ederken Yaman sadece boş boş baktı.

Yaman bir süre sanki kadını ilkte tanımamış gibi beklerken en sonunda "Aruzhan?" dedi en sonunda şaşkınca. Kadının gülümsemesi büyürken tapuklu ayakkabısının tiz sesi ile bize doğru ilerledi. Tam karşımıza geldiği an bir elini Yaman'a uzattı ve tutması için bekledi. Yaman'ın gözlerinin içine bakıyordu, beni görmüyor gibiydi.