Uçan kuşa sormuşlar:
"Kalbindeki acın ne?
Bu dünyada ilacın yok mu?"
"Kader," deyip adını söylememiş.
Kalbinin içinde,
Karanlık sokakta yürüyenler bilir.
Benim içimde…
Şimdi anlatayım mı, anlatayım mı?
Kime, niye kader diye küfür ederim?
Yüksek, deli tepeye gördüklerimi,
Gördüklerimi gördüm işte.
Kalbimin içinde…
Susun be, dinleyin!
Bugün ölüm günüm olabilir.
Her gecemde bilmeceler çözenleriz.
Çocukluğumu kesenleri gördüm,
Umut isteyenleri,
Bulutlara geçenleri,
Korkakları bilen neresi?
Kader deyip bu notaları gizleyenleri…
İstemiyorum artık
Kadına dokunan elleri,
Vuranları, kıranları,
Taciz edenleri.
Kimsenin kölesi değil kimse.
Kimse kimsesiz değil ki bu dünyada,
Kimsenin de kimsesi yok bilmeyenlerin.
Şimdi gözyaşlarımı sen mi yanların?
Ahı var kalbimin içinde görmeyenlerin.
Konuşayım mı, susayım mı?
Susalım mı, konuşalım mı?
Söyleyin, söyleyin!
Bu hayat kimin?
Söyleyin, bu suç kimin?
Bir kuş kimin?
Uçmayı öğrendik de,
Kanatlarının içinde bir gün güneş doğduğunda,
Geçer o biçimde.
Doğarsan sevdiğim,
Akşam güneşinde ben de doğup öleyim…
