**Dağlar, beni de alsana**
Huzur bulamadım şehirlerde, huzur.
Ya toprak sarsın ya da taşların bata bata,
Yaşasam da ölsem de bende kusur.
Yalan değil mi dünya, bu ne kibir?
İnsan, ölsem ölümü benden bilir.
Allah'ım, sen bilirsin; kalbin izleri sende,
Yarısı sende, yarısı kir.
Kırıldım, düzenlemem artık bahttan yana.
Yâr sevdim, sevilmedim; benden bana.
Durdum, huzura bakmadan kusuruma,
Döndüm, iki elimi açıp Yaradan'a.
Kar düştü saçıma, yâr elini tutmadım.
"İnsan görmez," dediler, bilmedim.
Kırık dökük yüreğim, işte benim.
Kimse değilim, kimseden de değilim.
Kusurlar ölçer oldu, hâşâ, bahtsız peygamberler.
Ağzında bozukluk avereler.
Şimdi konu ben değilim ama
Çiçek bekledim, diken oldu ak kokulu laleler.
