Ben bir nokta idim.
Kimi arsız dedi, kimi sapık,
Kimi Arap dedi, kimi münafık.
Kalemden başka dostum yokmuş, yazık.
Giremedim kendime, mezar kazıp.
Size kendimi anlatayım, türküler yetmez.
Kalem yazar da beni, kelimeler yetmez.
Tabii alın teri kansız silinmez.
Namusuma saldırdılar, köpek gibi azıp.
Şer kokan er meydanı,
İt dolu bozkurt fermanı.
Hayaller gerçek olur da, kalmaz dermanım.
Ayyaş değilim, kalmam divane sızıp.
Kendime gelsem ne olur? Hadsiz dünya!
Kara sevda dolar, bahtsız dünya.
Sarayları yıkılmış, haksız derya.
Sadece beni suçlar, susup.
Ben kalem idim.
Yazmaz beni sayfalar.
Bir mavim vardı, bir kedim.
İçimde bitmez kanlı kavgalar.
Hayaller, gerçek yüzünü gösterir elbet.
Kartal peşinde koşmaz artık kargalar.
Şimdi gidiyorum, gece sizin.
Geceye yazılan bu şiir sizin.
Sustum, içime attım. Zehir sizin.
Yarama tuz basmayın, kanatıp.
