Darkness And Roses

Kluczowy świadek

Poranek spędzamy z dziewczynami w naszej ulubionej restauracji, co poprawiło mi humor. Od kilku lat spotykamy się raz w tygodniu na wspólnym śniadaniu – wyjątkiem był tylko rok, w którym mnie nie było. Dziewczyny spotykały się beze mnie.

– Naprawdę go nienawidzę – mówię, a moje oczy błyszczą od złości – Upokorzył mnie. Sprawił, że poczułam się, jakbym nie nadawała się do tej pracy.

– Rozumiem cię – mówi Aria, odkładając widelec – pamiętacie, jak kiedyś projektowałam dla tej mało znanej marki? – Święta zasada naszej grupy to nie wypowiadać nazwy – I jak ten główny projektant rozpowiadał, że kopiuje swoje projekty? – Wzdryga się – To było straszne, jak dyrektor zawołał mnie, bym wyjaśniła te zarzuty.

– Jebać ich – odzywa się Jennie – Skończyli tam, gdzie ich miejsce – na wyprzedażach w Walmart – Przykłada filiżankę z kawą do ust i wskazuje na mnie małym palcem – I Walkera też jebać.

Reece jej przytakuje.

– Twoja taktyka – robię palce w cudzysłów – „jebać wszystkich" w jego przypadku nie zadziała.

– Na każdego zadziała. Musisz mieć tylko dobrą motywację – wzrusza ramionami.

– Przyjęłam pewną sprawę – wypalam – o której on nic nie wie.

– I teraz gadasz do rzeczy – wtrąca Jennie, a ja posyłam jej złowrogie spojrzenie.

– Morderstwo, w które może być uwikłany senator – Aria patrzy na mnie z niepewnością. Jennie z uśmiechem na twarzy, a Reece kiwa głową, wyrażając aprobatę – Sprawa jest bardzo zagmatwana, ale jestem pewna, że facet, który odsiaduje wyrok od kilku lat, jest niewinny.

– I chcesz poprowadzić to sama – dopytuje Aria.

– A czy ona jest dzieckiem i potrzebuje, by ktoś trzymał ją za rękę? – pyta Jennie – Nie – odpowiada na własne pytanie – Idź w tę sprawę, jeśli jesteś jej pewna.

– Jestem – mówię, a na ustach mojej przyjaciółki pojawia się duży uśmiech.

– Tak, Blair! – woła Reece, entuzjastycznie podnosząc filiżankę – Pokaż mu, że potrafisz!

*

Po pożegnaniu się z dziewczynami idę w stronę wieżowca, rozmyślając o wszystkim za i przeciw. Co zrobi mi tata, gdy dowie się, że nie posłuchałam poleceń Hudsona, i co zrobi mi sam Hudson, gdy się dowie, że zataiłam przed nim sprawę. Ale w sumie... jebać go.

Wjeżdżam windą na piętro mojego taty, by powiadomić go, że chcę dziś popracować w domu. Nie chcę pracować nad sprawą tutaj, gdzie z każdej strony może wyskoczyć Hudson.

– Cześć, tato – witam się z nim, gdy zamykam za sobą drzwi jego gabinetu.

– Cześć, kochanie – nie podnosi wzroku znad kartek – przychodzisz do mnie z czymś pilnym? Mam zaraz spotkanie.

– Nie. Chciałam cię tylko poinformować, że chcę wrócić do domu i tam popracować – wyjaśniam, mając nadzieję, że tata nie zapyta o szczegóły. Nie chcę go kłamać.

– Coś ci dolega? – pyta z troską, patrząc na mnie.

Kurcze...

– Te dni w miesiącu – mówię, naciągając prawdę.

– Jasne, kochanie. Pracuj w spokoju – odpowiada tata, szybko wracając wzrokiem do papierów – Daj znać mamie, jeśli będziesz czegoś potrzebowała z powodu... twojego niedysponowania.