11. BÖLÜM

61.4K 4.1K 7K
                                    

Selamlar herkese. Özlediniz mi bizi?

Bu bölümü çok zor koşullarda yazdım maalesef. Bana bir moral hediyesi olarak şu kutucuğa basıp beni takip edebilirsiniz. yazalven

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyor olacağım, keyifli okumalar <3

❄️⛓️

11 | TESLİM OLUNAN DUYGULAR VE TESLİM OLANLAR

Bütün bu olanlar yaşanmadan önce, ben iyi biriydim.

Ruhum o yangına karışmadan önce, külleri rüzgara savrulmadan önce, belki de dönen dünyanın ekseriyetinde, ben iyi biriydim.

Artık değilim.

Değilim çünkü kötülerle kötü olunmadan savaşılmayacağını anladım. Değilim çünkü iyilik maskesi takmadan kötülerin arasına karışamayacağımı anladım. Değilim çünkü masum rolünü oynamadan güvenilen olunmayacağını anladım.

Değilim çünkü yandım. Ben bir yangından ibaretim, o yangından çıkan son külün direnişinden ibaretim, ben bir ateşten değil; ben bir savaştan ibaretim.

Var. Meydanlarından mağlup ayrılıp bir daha dönmediğim savaşlar var. Kazanmayı bekliyorum çünkü kaybetmeyi hazmetmedim. Kazanmayı bekliyorum çünkü ben daha bitti demedim. Bitmedi. Aksine, daha yeni başlıyor. Savaş. Hem aklındakiyle hem karşındakiyle, savaş.

Sandalyemi itip yavaşça ayağa kalktığımda pencerenin kenarında durdum ve dışarıyı izledim. Soğuk hava camı buğulandırmıştı. Hissizce işaret parmağımı cama yaslayıp bir çiçek resmi çizdim. "Sen hangisisin Laren?" Çiçeğin sapını uzattım. "Savaşı başlatan mı," Sapına bir yaprak çizdim. "Savaşan mı," Ardından avucumun içiyle bütün çiçeği sildim. "Yoksa savaştan kaçan mı?"

Ben hiçbir zaman, hiçbir meydanda savaştan kaçan olmadım.

Ben savaşmayı, güçlü bir savaşçıyla savaşarak öğrendim. Babamla. Orgeneral Hakan'la.

Abim için. Akkan için. Ne yaptıysam, niye girdiysem bu yola hepsi onun için.

Ve biri için daha.

Gücüm sınırsız değildi. Tüketiyordum. Tükeniyordum. Sırtımı birine yaslamak istiyordum, birinin kulağıma her şeyin iyi olacağını fısıldamasına ihtiyacım vardı. Çünkü insan ne kadar güçlü olursa olsun, tek başına ayakta durmaya çalışmak zordur. Ne kadar güçlü olursa olsun, tek başına verilen bütün mücadeleler zordur.

Tek başıma kaldım. Bütün savaş meydanlarında yalnız başıma savaştım.

Dudaklarımdan derin ve sıkıntılı bir nefes döküldüğünde hiç beklemediğim anda ve kalbimi hızlandıracak bir tavırla omzumdan boynuma doğru dolanan güçlü bir kol ve tanıdık, çok güzel bir koku hissettim.

"Benim cicim niye üzgün?"

Akkan.

"İnanmıyorum!" diye bağırır bağırmaz anında yüzümü ona çevirdim ve üzerimdeki şaşkınlık geçtiğinde hızla uzanıp kollarımı boynuma sardım. "İnanmıyorum... İnanmıyorum... Sen... Nasıl... Abi ya!" Kollarımı ona daha sıkı sardığımda dayanamayıp başımı göğsüne gömdüm. "Çok özledim seni..." Parmak ucumda yükselip daha sıkı sardım onu. Kolum, bırakmaz istemezcesine yaslanmıştı ensesine. "Çok, çok özledim seni Akkan."

ALACAKANHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin