ဥပက္ခာတံတိုင်း

အခန်း(၂၁)

နှင်းဆီနီတွေ များပြားစွာပွင့်နေတဲ့ ပန်းခင်းကြီးထဲမှာ အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ အနက်ရောင် ဘောင်းဘီကိုဝတ်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ထိုးထွင်းမြင်နေရသည်။ ချောကလက်ကို အဖြူရောင်ဖောက်ထားတဲ့ အသားရောင်နဲ့ ထိုသူဟာ အသားညိုတယ်ဆိုပေမဲ့ တကယ့်ခန့်ချောပေ။ မျက်လုံး‌မျက်ဖန်က ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ဘက်ကို သွားပြီး ၆ပေကျော် ရှိတဲ့ အရပ်နဲ့ ကြွက်သားတွေက ပုရိသ မှန်သမျှကို ဆွဲဆောင်နိုင်လေသည်။ ထိုသူသည် အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ နှင်းဆီပန်းခင်းကြီးကို ရပ်‌ကြည့်နေသည်။

*နှင်းဆီနီတွေကို သိပ်ကြိုက်တယ်မောင်၊ သူတို့ကို မြင်ရင် မြရဲ့ ယုံကြည်မှုတွေ ရဲရင့်မှုတွေ ပိုတိုးလာသလို ခံစားရတယ်*

တစ်ချိန်က သူမလေးပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကြောင့် သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက် တွန့်သွားရသည်။

*ဒီ နှင်းဆီတွေ အကုန်ပွင့်တဲ့ အချိန်ထိတောင် မင်းက မစောင့်ခဲ့ပဲ မြရယ်*

နီးကပ်လာတဲ့ ခြေသံနဲ့အတူ အဏ္ဏဝါရဲ့ မျက်လုံးအစုံဟာ ပွင့်လာရတော့သည်။ တစ်ဖက်လူရဲ့ ပြောစကားတွေကို နားထောင်ပြီး သက်မပြင်းပြင်းကို ချလိုက်‌သည်။

စိတ်ထဲမှာ ဟိုးအရင်တုန်းက တွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ မျက်နှာကို ပုံဖော် ကြည့်မိသည်။ တကယ်ကို သူမ အမ ဖြစ်သူနဲ့ တထေရာထဲပဲ ။

လေးအေးအေးလေး ဖြတ်တိုက်သွားချိန်မှာတော့ အဏ္ဏဝါ နူးညံ့ဆုံးအပြုံးလေးကို ပန်ဆင်ကာ...

*ကိုယ် မင်းကို ပေးခဲ့တဲ့ ကတိကို တည်မှာပါ*

🌻🌻🌻

မာန် ‌ကားစက်စတ်ကာ ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ နေရာကို တွေတွေလေးကြည့်လိုက်သည်။

*မင်းတို့သားအမိက ကိုယ့်ဆီမလာမှတော့ ကိုယ်က မင်းတို့သားအမိဆီလာရမှာပေါ့*

ခရမ်းရောင် လာဗင်ဒါ ပန်းစည်းလေးနဲ့ ချောကလက် ပန်းစည်း‌ေလးကို ကိုင်ကာ မာန် ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။

*မိုးကလေ လာဗင်ဒါပန်းတွေကို အကြိုက်ဆုံးပဲသိလား ၊ ဒီပန်းတွေကို မြင်ရင်ကို တစ်ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကို အပိုင်ရလိုက်သလိုပဲ*