İyi okumalar 🥰
Satır arası yorumlarınızı bekliyorum canlar 🩷🩷
İDİL'DEN
Klinikten çıktım çünkü Hazan'a bakamıyordum. Sanki yüzümden her şeyi anlıyor gibi bakıyordu bana ve ben ona bakarken onu kandırıyormuş gibi hissediyordum.
İçimi yiyip bitiren öfkenin arkasında asla tanımlamak istemediğim bir duygu vardı. Adını koymak o duyguyla yüzleşmek istemiyordum.
Kafeye gidip arabamı almıştım ve içinde oturuyordum.
O duyguyu bastırmaya çabalıyordum. Hazan ile fotoğraflarımıza bakıyordum. Onu düşünüyordum. Onca saçmalık, ayrılık, yürüdüğümüz bu uzun yol..Beni dönüştürdüğü halime bakıyordum..Belki de benim çocuğumu taşıyacağı yakın geleceği düşünüyordum..Hazan ve ben birlikte pek çok şey yaratmıştık.
Ama içimde..En derinlerde..Merak vardı...Belki de en tehlikeli duyguydu merak..Derin bir nefes alıp başımı yasladım.
Duygu'yu merak ediyordum..
Aradan geçen yıllarda nasıl bir kadın olduğunu? Neler yaptığını? Nasıl yaşadığını? Beni özleyip özlemediğini merak ediyordum..
Hala filmleri ısrarla sinemada izlemeye devam ediyor muydu? Ya da hala sabahları uyanır uyanmaz o zencefilli suyundan içiyor muydu? Bir böcek gördüğünde hala çığlıklar atıyor muydu yoksa bu fobisi geçmiş miydi?
Ya da nasıl biri olmuştu? Dört yıl..İnsan değişmiş olmalıydı? Saçındaki o beyazlar nasıl oluşmuştu? Neler öğrenmişti bu dört yılda? Nasıl yaşamıştı? Sevmiş miydi birini? Yoksa yas mı tutuyordu?
Gözlerimi kapattım..Tüm bunlar çok fazlaydı..
Peki ya Ayça ve Kaya..Onlardan bu kadar kolay kurtulacağımı düşünmek benim hatamdı..Benimle uğraşacaklarını öngörmeliydim ama Hazan ile olmaya o kadar kaptırmıştım ki kendimi..Olabilecek tüm aksilikleri göz ardı etmiştim..
Duygu'yu bir şekilde hayatıma sokup Hazan ile mutluluğumu bozmak istiyordu..Bu çok canice ama bir yandan da mantıklı bir plandı..Belli ki Kaya'dan çıkmıştı.. Yıllarca güvendiğim canımı malımı sevdiklerimi emanet ettiğim adamdan..
Babamın yaptığını anlıyordum. Karşısına gelen fırsatı kaçırmamış ve kendince kadınlarla olmamı engellemişti..Tam da ondan beklenecek bir gaddarlıktı ama ya Seval..Ablam..O nasıl böyle bir işe girebilirdi?
Yıllarca ben acılar çekerken..Bin türlü hap kullanırken..Onlarca tedavi denerken beni öylece izledi..Tüm bunlara nasıl göz yumabildi..Her gece Duygu diye ağlayarak uyanırken beni soğukkanlılıkla sakinleştiriyordu. Nasıl yapabildi bunu?
Söylediğine göre Duygu'ya da benim öldüğümü söylemişlerdi. Doğru muydu bu? Biz ayrılmamıştık da bizi ayırmışlar mıydı?
Gözlerimi açtım..
Beynimin içinde onlarca düşünce birbiri ardında geziyordu ama en tepede Hazan'ın hamile kalabileceği ihtimali duruyordu. Derin bir nefes verdim.
Dikiz aynasını eğip kendime baktım. Mavi gözlerime baktığımda süzülen yaşların anlamını biliyordum.
İçten içe Hazan'ın hamile kalmamasını istiyordum..Bunu kendime itiraf edebildiğime şaşırdım ama öyleydi..Onun hamile kalması beni daha farklı ve daha zor bir duruma sokacaktı..Belki de tutmazdı..Yarı yarıya bir şanstı bu..
Ne diyordum böyle? Ne aptal düşüncelerdi bunlar? Oysa ne kadar emindim kendimden ona deneyelim derken..Bir anda fikrim mi değişiyordu? Alnımı direksiyona koyarak ofladım. Düşünceler beynimi parçalayacaktı.
