İzler Silinmez

1.4

Acilde nöbetçiydim, yorgundum. Nöbetler sayesinde çok erken yaşlarda yaşlanıp kart karı olup kalacağım!

Leyla için ağabeyime hesap mesap diyordum da gerçekten öyle bir şey yapmadım.

O anlık bir kıskançlıktan oluşan bir cümleydi.

Elimi saçlarıma daldırıp diplerine masaj yaptım. Eskisi gibi zorlamıyordu beni, zaman eskisine göre biraz daha hızlı gibiydi.

Gerçektende zaman çok hızlıydı, nerelere gelmiştim ben böyle. Daha dün babamın elini tutmuş parka koşturuyordum.

Keşke hep bizimle kalsaydın baba.. belki annemde olurdu, ben hiç o geceyi yaşamazdım. Ruhsal yaralarım olmazdı belkide. Belki de travmalarım, panik ataklarım olmazdı. Öfke nöbetlerim.. hiç birini yaşamazdım belkide. İlaç kullanmak durumunda kalmazdım..

Genizimin yandığını hissettim, hayır Ülkü ağlama.. şimdi ağlama kızım..

Olmuyordu, içimi öyle bir acıtan özlem vardı ki hiç bir şey kapatamazdı. En kötüsü ise ben babamı daha çok özlüyordum. Babamı unutmamak için o kadar çırpınmışken bazen yüzünü bile hatırlamıyor olmam kalbimi eziyordu. Sanki kalbime bir ok giriyordu kan akmıyordu ama acısını en kötü şekilde hissettiriyordu.

Çok özledim baba! Nolur artık gel baba! Tut elimi sarıl bana. Kokunu yeniden hatırlat, unutulmaya yüz tutmuş sesini hatırlat.. gel baba tut elimi, öp yanaklarımı yine, söz bu sefer çok öpüyorsun diye kızmayacağım baba. Gel yine şakalaş benimle, saçlarımı tara. Şarkılar söyle yeniden. Dans et benimle yeterki gel baba. Gelde şu yüreğimdeki yükü al kaldır baba.

Elimi yüreğime koyup titreyen göz kapaklarımı kapattım.

Yunus Karan, babam. Unutamayacağım tek İki kelime.

Daralıyordum, duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Ayaklanıp hızlı adımlarla lavaboya girdim. Yüzüme hun harca su vurup vurup durdum. Boynuma ıslaklıktan yedirdim.

Derin bir nefes aldım. Peçeteyle kurulurken aynada gördüğüm yüzün yansımasıyla irkildim.

Leyla buradaydı, yeni fark etmiştim onu.

"Balparem.."

Ona dönüp hızlıca sarıldım. İyi hissettiğim yerlerden biriside burasıydı.

"Ne oldu benim balpareme?"

"Babamı özledim Leyla, yüreğime ağır geliyor artık. Bir ömür bu yükü taşıyamayacağım ben"

"Bırak o zaman, tutma artık onu. Sen ne kadar unutmamak için çırpınırsan o kadar canın yanar. Aç yüreğini özgür bırak duygularını. Gitsinler."

Daha çok sokuldum Leyla'ya. O benim aynı kandan olmasada kız kardeşimdi. Bazen sığınacağım tek limanımda Leyla oluyordu. İçimi rahatlatan, kalbimi sevgiyle dolup taşıran bazen sadece o oluyordu. Sadece o..

★

Hilal timi yeni görevleri için hazırlanmış, zırhlı araçlarına ilerliyorlardı. Hepsinin başı dik, yere sağlam basan adımları toprağı titretiyordu.

Bilinmeyen Kahramanlar.. varlıkları bilinmeyen duyulmayan kahramanlar...

Metehan zırhlı araca yerleşip telefonunu çıkardı. Haber vermesi gereken biri vardı çünkü. Onu merak eden, bekleyen biri vardı. Bu kalbinin bir hoş ediyordu.