DÖNEMEÇ (✔️)

31.🎬 MASUM

~BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM~

{31. BÖLÜM)

Evlilik...

Sahi, neydi evlenmek?

Evlendiğin insanla yarım olan her şeyi, her eksiği tam etmek ve tamamlayabilmek değil miydi?

Peki bu yarım kalan her şeyi tamam etmek sadece bir kişinin omuzlarına yüklenirse yine de olur muydu o evlilik?

Şüphesiz o yük altından kalkmak zor gelirdi herkese. Taşımaksa imkansıza yakındı belki de...

Nazenin gözlerinin önünde yaşıyordu tüm bunları. Sevdiği adam yarımlarını, eksik yanlarını hatırlamıyordu bile! Ona duygusuz gözlerle bakan kocası karşısında daha fazla dayanamayıp söylemişti gerçekleri. Başka bir seçenek olsaydı belki, onu hatırlamayan adama kendini hatırlatmak için kılını kıpırdatmazdı ancak yoktu.

Kahretmesin ki yoktu!

Dediklerini sindirmeye çalışan kocasına hayal kırıklığıyla baktı genç kadın. Üzerine devrilen yükler öyle ağırlaşmaya başlamıştı ki, daha ne kadar devam edebilirdi taşımaya, bilmiyordu.

"Ne?" diye fısıldadı önce Ali Haydar.

Kuruyan dudaklarını yalayıp gözlerini bir kaç kez kırpıştırdı. Anlayamıyordu. Olanlara anlam vermek onun için tahmin edilemez derecede zordu.

Nazenin'le evlenmişti, öyle mi? Hem de bunu gram hatırlamıyorken! Nasıl olurdu? Anneannesinin işi miydi bu? Ne yapıp edip bu evliliği gerçekleştirmiş miydi yaşlı kadın? Ya da başka ne?!

Bir adım karşısında göz yaşlarını akıtan, kaşları hüzünle kıvrılmış kadına yeniden baktı Ali. Yüzünü inceledi bir müddet. Ağlayarak asla ona yardımcı olmuyordu kuzeni! İçinde garip bir his vardı ona sarılmak isteyen. Alıp göğsünde saklamak isteyen o hisle başını şaşkınlıkla iki yana salladı.

Suriye'deki o olay mıydı bütün bunların müsebbibi? Ama teşkilattaki doktora çıkmadan görünmüş, geçici anı hafızası gidebilir demişti adam. Koca bir yılı hatta daha fazlasını unutacağından bahsetmemişti!

Ya da, bu yıl içinde bahsetmiş olabilir miydi?

Gözleri Nazenin'in bütün hatlarını ezberlemek ister gibi uzun uzun kızın yüzünde asılı kalırken hatırlamak için beynini ve içindekileri yokladı. Tanıdık bir his vardı yüreğinde lakin zihni ne olduğunu çözemiyordu!

Sessizlik uzun sürdüğünde rahatsız oldu genç adam. Karısı olduğunu söyleyen Nazenin de tek kelime etmiyordu. Bombayı bırakıp kenara çekilmiş bir hali vardı kadının.

Madem karısıydı, öyleyse ona dokunabilirdi, değil mi?
Zaten zor duruyordu!

Ellerini Nazenin'in kollarına koydu genç adam, "Nazenin... Bana bir şey söyle, ne olur? Yüzüme bak!" deyip kafasını eğdi kadının gözlerine ulaşabilmek için. Gerçekten evli olmalılardı, çünkü kızcağız dokunuşuna hiçbir tepki vermemişti. Normalde olsa bilirdi Nazenin'in böyle dokunuşlara asla izin vermediğini, mesafeli olduğunu...

Genç kadın ona yaklaşan kocasının, kollarını tutan sıcacık ellerine baktı önce. Sonra da istediği gibi gözlerini Ali'ye çıkardı. Adamın kızıllaşan yeşillerini görmek ona sarılma isteği oluştursa da bu isteği bastırıp dudağını içeri yuvarladı. Hem ağlıyor hem de sakin kalmaya çalışıyordu. Çok zordu, çok!