Hasta bakma eğlemi bitmişti ama benim nöbetim vardı. İki gün nöbet tutacaktım ilk nöbetim olacağı için kesin bir yerde bayılıp kalacaktım. Yada oturup ağlayacak bir an önce bitsin diye dua edecektim.
Normal çıkış saatime yarım saat falan vardı ama nöbetçi olduğum için bugün bu saatte çıkamıyordum. Metehan'a haber vermek için telefonumu çıkardım.
Rehberden ismine tıklayarak aramayı başlattım.
Çaldı, çaldı ve açtı.
"Efendim?"
"Müsait miydin?"
"Evet bir şey mi oldu?"
"Yok ben iki gün eve gelemeyeceğim"
"Allah Allah iyi alıştın arkadaşında kalmaya"
"Yok ondan değil nöbetim var"
"He işin zor"
"Valla çok hemde! Uykuyu çok severim nasıl iki gün yapacağım bilmiyorum"
"İlk nöbetin mi?"
"Evet"
"İşin daha zor"
"Seninki kadar değildir"
"Doğru benim işim daha zor. Ama ben vatanımı koruyorum. Severek yapıyorum. Âşkla bağlıyım işime"
"Babamda öyledi. Sende askersin Allah seni korusun Metehan. Başımızdan eksik etmesin"
"Şehit düşsem üzülür müsün?"
"Üzülürüm tabii. Niye üzülmeyeyim kalpsiz miyim ben?"
"Yok ne alakası var. Sordum sadece"
"Keşke- neyse görüşürüz"
"Söyle söyle"
"Yok hadi dikkat et kendine Allah'a emanet ol"
"Sende"
Telefonu kapattığımda babamın şehit acısı yaktı yeniden yüreğimi. Elimi yüreğimin üstüne koyup başımı eğdim.
Ben şehit çocuğuydum..
Ve sevip, değer verdiğim bir insan daha asker. Ondan gelecek olan o haberi kaldırmazdı benim yüreğim. İyi bilirim çünkü kendimi.
Küçüklüğümüzden beri ikimizin arasında güçlü bir bağ var. O bağ onca yıla rağmen kopmamıştı. Evet aklımda değildi unutmaya yüz tutmuştu ama ona beslediğim sevgi dün gibi canlı bir şekilde duruyordu.
Daha neleri gömmüştüm ben en derinlerime. Yüreğime tırnaklarımı geçire geçire en derinlere haps etmiştim tüm herşeyi.
Metehan özel biriydi benim için. Çok kavga ederim, istemem onu ama yinede bilirim birbirimize ne yaparsak yapalım geri döneceğimizi.
Küçükkende böyleydi. Aramızda ne olursa olsun o hep benimleydi. Bende onunla. Şimdide öyle..
Birbirimize karşı hissettiğimiz hiç bir şey değişmemişti. Bir yeniside eklenmemişti.
Bizim aramızda ki ilişkinin adı Âşk değildi.. olamazdı...
Biz hep arkadaştık, ben o gözle bakardım hep. Onunda hep öyle baktığına eminim. İsterim ki aramızda ki bu özel bağ hiç bir zaman kopmaz..
Oturmaktan ağrı giren zavallı popomu kaldırıp kapıya gidene kadar okşadım. Ellerimi beyaz önlüğümün ceplerine koyup acile ilerledim.
Acilde bir kaç hastayla ilgilenirken yanıma geçen gün tanıştığım doktor, Defne hanım gelmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İzler Silinmez
Romance"Gözlerin en kıymetli hazinemdi.." Öylesine yazılmış bir asker, doktor kurgusudur.
