5 OCAK 2016
Bir kere daha delindi gök. Bir kere daha şimşeğin o korkutucu sesi yankılandı etrafta. Yağmur olağan şiddetiyle yağmaya devam ediyor, oyuklarda biriken çamurlu su taşıp yola doğru akıyordu. Kıpırdamadan ayakta öylece dikilen adamın yağmurdan etkilenmediği belliydi. Sırılsıklam olan takım elbisesi ve saçlarından yüzüne doğru akan damlaları görmezden geliyordu. Ya da farkında dahi değildi. Eğildi. Islak toprağın üzerine çömeldi. Kirlenen pantolonu düşüneceği son şeydi.
Soğuk mermere sürttü elini. Parmakları ismin üzerinde dolaştı bir müddet. Gözünden akan tek bir damla, yağmurla karışıp yok oldu. Canı hiç bu kadar yanmamış, kaybetmenin acımsı tadını hiç bu kadar hissetmemişti. Boğazında düğüm olan nefret, içinde git gide alev alan intikam ateşiyle konuştu tekrar. Buraya her geldiğin de olduğu gibi...
"Az kaldı... Çok az... Yakında bize bunları yaşatan o insanlar da aynı şeyleri kat be kat daha fazla yaşayacaklar. Daha çok acıtacağım her birinin canını. Kaybetmek ne demekmiş göstereceğim... En sevdiklerini alacağım ellerinden. Aynı onların bizlerden sizleri almaları gibi... Sana her geldiğim de bu sözü veriyorum. Ve biliyorsun ki ben tutamayacağım sözler vermem. Güven bana...Çünkü ben sana hep güvendim..."
Çekti ellerini üşüten soğuktan... Gözlerin de biriken öfke akıyordu sanki toprağa. Bugün buraya gelmekte ki amacını kendisi de çok iyi biliyordu. Bir kaç gündür tereddüt ettiğini kabullenmek istemese de anlıyor ve bu durum onu fazlasıyla rahatsız ediyordu.
"Olmaz!" dedi tekrar... Sesi boş mezarlıkta yankılanmış, kendi kulağına dolmuştu. "Çık kafamdan lanet olasıca! Sen olmayacaksın! Olmamalısın! Bütün dengemi alt üst etmene izin vermem! Sen sadece kurbansın!"
Bugün... Aslında korktuğu gündü. Onca gün alıştığı o kız bugün son kez olacaktı onunla... Kendisine aşkla bakan bir çift göz bugünden sonra bir daha hiç öyle bakmayacaktı. Bunu düşününce bile damarlarında akan kan duruyordu. Nefesi git gide daralıyordu sanki...
Bile bile yapacaktı bu kötülüğü ona. Affetmeyeceğini bile bile...
