Kapının açılmasıyla içeriye giren adamıma döndüm. Beklenti içinde baktığımda yüzünde ki piç sırıtışı hayra alametti demek ki. Bulmuştu.
"Abi, buldum. 24 yaşında , okuyormuş ondan görmemişsin bu zamana kadar. Abisinin düğünü için gelmiş. Temelli dön...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨
Eve giden ayaklarımı bir kuvvet geri itiyordu sanki. Hastanede ki odama koyduğum tüm odamı kokusuyla esir alan çiçeklerim aklıma geldiğinde derin bir nefes alıp yoluma devam ettim. Mardin'in yolları bu kadar yormamıştı hiç beni. Evime giderken çekinir haldeydim.
Arabamı çekip indiğimde korumaların kapıyı açmasıyla avludaydım. Görünürde kimse yoktu ve bu iyi haberdi. Hızlıca çıktığım odamda hemen kendimi duşa attım. Rahatlamam lazımdı değil mi benim , neden tüm vücudum kasılıyordu. Gerçekten iyi hissetmiyordum.
Bir bahane bulup aşağıya inmeme düşüncem neyse ki babamın sabahki sözlerini hatırlamamla kalkıp hazırlanmalıydım. Bir kuvvet kendime gelip dolaptan çıkardığım siyah elbisemi elime aldım. Güzeldi. Hem sade hem şıktı. Yeterliydi. Dizimin altında biten Elbisem hazır olduğundan kuruttuğum saçlarımı şekillendirip yüzüme bir kaç renk verdikten sonra kapım tıklandı.
"Abim geleyim mi?"diyen ses odanın içinde yankılandığında allık fırçamı banyoda ki sepetin içine atıp "gel abim" dediğimde bana doğru adımlayan koca dağıma baktım.
Baba yarıma, yüzü ayrı br aydınlandı beni gördüğünde. "Ne güzel olmuşsun güzel gözlüm"deyip bana sarıldığında Asaf abime dahada sıkı sarıldım.
"Karın duymasın. Kıskanıyor beni"diye kıkırdadığımda alnımdan bir öpücük çaldı .
"O gönlümün sultanı, sen ise gönlümün neşesi. İkinize de yeterim"dedi gülümseyerek, beni sevmelerini öyle çok seviyordum ki.
"Canım abim benim"dedim yüzüne bakarken.
"Şimdi iki şey söyleyeceğim"demesiyle ağzında ki baklaları çıkarma zamanı gelmişti. Uzatmanın anlamı yoktu.
"Birincisi, sevdalanmışsın , zordur ama kaçma güzelim. Allah herkesin nasibini yazmış. Yok dersin olmaz dersin olur. Olsun istersin olmaz. Kaderin önüne kimse geçmez. Tek bilmen gereken, ben ve abilerin arkandayız. Hep olduk ve olmaya devam ederiz"dediğinde gözlerim doldu.
"Biliyorum abicim"diyerek kafa sallamamla o da kafasını salladı.
" ikincisine gelirsek, annem aşağıda"dediğinde vücudum kasıldı. Onun burda oluşu beni geriyordu. Yıllardır hep böyleydi annem ama son yaptığından sonra artık geriliyordum. Ondan korkmuyordum ama çekiniyordum istemsizce.
"Tamam"diyebildim sadece.
"Babam dışarıya yansımasın. Yemeğini yesin sessizce geri gidecekmiş. Biraz dayan , söz , laf ederse hepimiz yanındayız"dedi çekinerek, hissediyordum. Ama annem onları da umursamazdı. Lafından asla geri durmazdı.
