DÖNEMEÇ (✔️)

25.🎬 YIKIK DÖKÜK

~Bismillahirrahmanirrahim~

{BÖLÜM 25}

İnsan bir gün mutlu olsa, sanki alacaklı gibi kapısına dayanırdı acılar, hüzünler...

Nazenin de bu güzel sabaha, sevdiğinin kollarında uyandığında mutluluğu doruklarda yaşamaktaydı. Bunda en büyük etken hangisi karar veremiyordu genç kadın. Ali Haydar'ın onu saran sıcacık elleri mi, gece yaşadıkları o ilk kez tattığı güzide duygular mı, yoksa her güne böyle uyanacak olmanın huzuru mu, nasıl karar verebilirdi ki?

Sabah namazının kılıp yatağa döndüklerinde Ali'si kolları arasına alıp göğsünde uyutmuştu yine kadını. Belki de bu en önemli detay olabilirdi şu an da yaşadığı mutluluğun içinde... Çünkü bahsi geçen bu konularda en çok duyduğu şey adamların işlerini bitirip ardına dönmesiydi. Gerçi, bunu daha çok yaşlı kesimden duymuştu kızcağız. Şu annelerinin bolca gidip geldiği günlerde hep öyle derlerdi. Fakat yaşıtları bu konuda asla konuşmaz, konuşsa da teyzeler, nineler gibi şikayet etmeden artık erkeklerin de eskisi gibi olmadığını, kadına değer verdiğini vurgularlardı.

Yine de içinde hep bir korku vardı Nazenin'in. Mahalle travmasıydı resmen! Ah o kadınlar, neden şöyle konuları her yerde açarlardı ki? Hiç anlamazdı ve sevmezdi de genç kadın. Zaten dinen de uygun değildi bu tarz özel konuları başkalarına açmak...

Neyse ki umduğuna nail olduğu için şükretti Allah'a.

"Elhamdulillah."

Kolları arasında yattığı adamın sakalları alnını kaşındırırken huysuzca kıpırdandı yerinde. Sonra anın tadını çıkarmak ister gibi başını geriye atıp sevdiğinin yüzünü izledi. Bebek gibi uyuyordu kocası...

Dayanamayıp elini sakallarıyla süslenmiş güzel yüzüne götürdü adamın.

"Şükürler olsun Allah'ım." diye fısıldadığında Ali'nin minik gülümsemesi görünmüştü. Karısının yumuşak ellerinin dokunuşlarına daha fazla dayanamayarak gözlerini açtığında gülümsemesi manalı bir bakışa evrilmiş, gözleri kadının kahvelerinde takılı kalmıştı.

"Bu kadar çok mu istiyordun benimle evlenmeyi?" diye sorup Nazenin'in kızarmasını zevkle izleyen Ali Haydar karısının şükrüne ciddi anlamda şaşırmıştı.

Nazenin'de vardı hep bir şeyler... Bir giz, bir anlamakta zorluk çektiği tavırlar lakin, hiç şu anda düşündüğü gibi bir şey aklına gelmemişti adamın.

Olabilir miydi? Karısı, gözlerinin önünde onu sevmiş ve o bunu fark etmemiş olabilir miydi?

Yok artık! Dedi içinden. Saçmalamaya başlamıştı yine. Hem böyle bir şey olsa elbette anlardı.(?)

"Yoo! Nereden çıkardın? Hem ben, bir aksilik çıkmadan... Yani başımıza bir şey gelmeden düğünü atlattık diye şey dedim."

"Ne dedin?" diyen Ali Haydar karısının kıvranan hallerini izlemekten büyük bir zevk duyuyor gibiydi.

"Ne, ne dedim? Aa, neyse ne canım!"

Genç kadın hızla adamın kollarında kurtulup koşarak banyoya giderken kalbi göğsüne sığmıyordu. İlk günden nasıl da belli etmişti?! Üstelik kaçar gibi banyoya girerken Ali Haydar'ın gülüşü de ona hiç yardımcı olmamıştı!