EVLİLİĞİ KURTARMANIN 21 YOLU

9. Bölüm

"Bu kadındaki yüzsüzlük her seferinde boyut atlıyor. Daha fazlasını yapamaz herhalde dediğimiz her konuda ağzımızı üç karış açık bırakmayı başarıyor." Yaren arabayı park ettiği sırada söylediklerinde ne kadar haklı olsa da açıklama şekli kıkırdamama neden olmuştu. Ses tonu öyle hayret içinde, şaşkın çıkıyordu ki kahkaha atmamak için kendimi çok zor tutuyordum.

Çantamı omzuma takıp arabanın kapısını açtım. "Neyse ya, boş ver. Ondan mı bahsedeceğiz şimdi?" dedikten hemen sonra arabadan indim. Ben üstümü düzeltip kapıyı kapatırken Yaren de arabadan inmiş, birlikte dans kursunun girişine doğru yürümeye başlamıştık.

Kalbim duracak gibi hissediyordum. Heyecanımı nasıl, hangi kelimelerle tanımlayabileceğim hakkında en ufak fikrim yoktu ama iki yıldır adım dahi atmadığım yere yaklaşırken kalbim göğsüme sertçe çarpıyordu.

Derin bir nefes aldım, kapıyı açarak içeri girdiğim sırada Yaren'in girmesi için kapıyı biraz daha tuttum. O da girdiğinde birlikte girişte dikilmeye başladık. Bakışlarım etrafta geziniyor, en ufak değişikliği bile yakalamak için ekstra çaba gösteriyordu.

Büyük girişin duvarındaki, dans hayatım boyunca bana ilham olan yazı yoktu ve gözüme çarpan da ilk bu olmuştu. Daha sonra pastel tonlardan çıkmış, daha canlı renklerle boyanmış duvarları ve duvarlara asılı süs eşyalarını fark ettim.

Normal olarak ödüllerimle dolu dolabım da yoktu. Yerini öğrencilerin kazandığı ödüllerin bulunduğu raflar almıştı.

Köşedeki koltuklardan birine geçip oturduk. Önceden Hazal'a geleceğimizi haber vermiştik, hâliyle şu an onu beklememiz gerekiyordu. Bugün antrenmanı olan birkaç grup olduğunu söylemişti.

"Ne kadar değişmiş, değil mi?" dedi Yaren, çantasını kucağına bırakırken. "Beyza burada mıdır acaba?" diye merakla eklediğinde yüzüme küçük bir tebessüm yerleşti.

Beyza, dans kursunu işletirken öğrencim olan çocuklardan biriydi. Her zaman aramızda farklı bir bağ olduğunu hissederdim. Kursu arkadaşıma devredeceğimi öğrendiğinde saatlerce ağlamış, devam etmem için resmen yalvarmıştı. Şimdi beni gördüğünde yaşayacağı sevinci tahmin edemiyordum, ben de onu göreceğim için oldukça heyecanlı ve sabırsızdım.

"Buradaymış, Hazal söyledi. Başlangıç seviyesindeki grupların dersine yardım ediyormuş artık." Yaren'in gözleri şaşkınlıkla irileşirken kısa bir kıkırtı çıkarttı.

"Bak sen. Diğer öğrencilere yardım edebilecek seviyeye gelmiş demek." Başımı olumlu anlamda salladığım sırada, köşedeki kapının açılmasıyla bakışlarım oraya döndü. Hazal odadan çıkar çıkmaz neşeli bir tavırla bize el salladı.

"Ay, gelmişsiniz! Hoş geldiniz," derken yanımıza doğru adımlayan Hazal'a yaklaşmak için biz de oturduğumuz yerden kalktık.

Kısa selamlaşmamızın ve sohbetimizin ardından, Hazal'ın yönlendirmesiyle Beyza ile diğer öğrencilerin olduğu çalışma odasına doğru adımladık.

Kulağıma dolan ince müzik sesi, istemeden kıkırdamama neden oldu. Uzun zaman önce koreografisini hazırladığım bir müzikti, eğlencesine yapmama rağmen birkaç sosyal medya platformunda çok fazla izlenmişti. Şimdi eski dans kursumda, en sevdiğim öğrencilerimden birinin çalıştığı odada çalması garip hissettirmişti.

Hazal kapıyı açtığında ve içeri girdiğimizde, aynanın önünde pratik yapan beş kızın da bakışları bize dönmüştü. Dörtlünün önünde duran, onlara rehberlik eden tanıdık simanın tepkisi ise diğerlerinden çok daha farklıydı ve ben şimdiden dudaklarıma yerleşen gülümsemeye engel olamamıştım.