ÂFİTAP

2| SÖZLEŞME

*Düzenlenmiştir.

Not: Düzenlediğim bölümleri iki üç gün içinde hızlı hızlı paylaşacağım. Daha sonra yeni bölümler gelmeye devam edecektir. Açıklama bekleyenler için panomda duyuru yapmıştım, bakabilirsiniz.

Destek olmayı unutmayın lütfen♡

✿
乁⁠༼

2.BÖLÜM| "SÖZLEŞME"

Farkında olmanın farkında olmak, zihin için bir cehennemdi. Çünkü ayrıntıları takip etmek, her düşüncenin ve eylemin ardını deşmek; kafanızın içini, tetiksiz bir silaha dönüştürüyordu.

Çünkü bilmek, acıtıyordu.

Çünkü her ân tehlikede hissediyordunuz ve bir ân sonra sürekli savunmada kalmak; darbeyi savuşturmak için derbeder ettiğiniz kollarınızda derman bırakmıyordu. Yoruluyordunuz.

Babamın aracından bir hışımla inerek korumaların açtığı bahçe kapısından hızlı hızlı içeriye girdim.

Zıvanadan çıkmış bir delilikle kapıya rastgele yumruklar savuşturduğumda, evimizin yedi yıllık çalışanı Sezen abla korkmuş bir şaşkınlıkla kapıyı araladı. O'na göz ucuyla bile bakmadan büyük hole girdim.

Yukarı kata, kendi odama çıkacağım vakit ise karşıma çıkan görüntüyle bütün algılarım yetisini kaybedecek gibi oldu.

"Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz!" Diye bağırdım.

Evin büyük bir bölümünü kaplayan merdiven basamaklarından inen adamlara doğru atıldım. Annemin plaklarını, karyolasını, çiçek saksılarını taşıyan adamlar....

Yanımdan öylece geçip giden adamın elinde ki plak setini sökercesine göğsüme çektim. Öfkenin ateşi gözlerimin içini cayır cayır yakıyordu.

"Bırakın!" Merdivenleri hızla tırmanıp ikinci kata koştum.

Annemin yatak odasını boşaltan adamların başında bekleyen Feraye'yi omzundan ittirerek odaya daldım. Vazoyu, eski diyafonu, tabloları almaya çalışan adamlara öyle bir bağırdım ki sesim arşa ulaşmıştı.

"Tek bir eşya bu evden çıkarsa, andım olsun ki hepinizi bu evle birlikte yakarım!"

Adamların birkaçı âniden odada yankılanan sesimle irkilip duraksadıklar. Tereddütle Feraye'ye baktılar.

Feraye dişlerini sıkarak zoraki bir ifadeyle gülümsedi. Beni zaptetmek için ya da uzlaşmak için yanıma varıp elini omzuma koydu. Sinirle ittirdim elini.

"Evcil ol Levlâ—"

Tepem attı.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun!" Üzerine yürüdüm. "Bu ev yetmedi mi sana? Annemin eşyalarına dokunmayacaksın demedim mi ben!"

"Sakin olurmusun—"

"Olamam!" Yanımdan geçip gitmekte olan adamın elinde ki takı sandığını çekip alarak onuda göğsüme bastırdım.