Bal Bade'm (Gerçek Ailem)

2.7-p1

ikiesettt

Nabersimiz iyisimiz bende iyiyitm canlarim ballarimm

Geçiyoruz bölümeee

(Sınır yok watty düzeleme kadar bebeklierim)

İyi okumalaaarrr 😘🤎

.
.
.

Bade'den

Eklemlerime giren ağrı ile gözlerimi araladım yavaşça.

Yattığım zeminden doğrulmaya çalışınca yumuşak bir yerde yattığımı fark ettim. Kafamı indirip baktım yere.

En son olduğum yerde değil, bir yer yatağının üstünde yatıyordum. O kadar şeyden sonra yatağa yatırmak çok mu mantıklıydı acaba?

Karnıma giren ağrı ile elimi oraya götürdüm. Tişortü kaldırıp baktım. Gördüğüm görüntü ile yüzümü buruşturdum.

Yer yer morluklar ve ezikler oluşmuştu karnımın üstünde. Dudaklarımı dişleyerek kapattım üstünü. Daha fazla bakarak canımı yakamazdım.

Odada tek bir ışığın bile olmaması içimi bunaltıyordu. Oturur vaziyette olduğum yatağa tekrar uzandım sırt üstü. Sırtım acıyor olsa da bakmadım. Her yerde aynıları vardır diye düşünüyordum.

Kolumu kaldırıp karnımın üzerine koyup ovuşturdum hafifçe. Gözümden yanağıma doğru yuvarlanan yaşı umursamadım. Her yerim ağrıyordu şu an.

Hep böyle mi olacaktı? Kimsenin umrunda değil miydim gerçekten? Kendimi kurtarmak zorunda mıydım her seferinde?

Olduğum yerden bile haberim yoktu daha. Belki başka bir şehirde, belki de başka bir ülkedeydim. Hiç bir şeyi bilmiyordum. Tek bildiğim şey acıydı.

Aklıma gelen Pars ile bir yaş daha süzüldü gözümden yanağıma. Şu an iyi miydi? Ne halde olduğunu bilmiyordum ama içimdeki hisler iyiyi işaret etmiyordu.

İçim sıkışıyordu. Bunalıyordum, her saniye gelen ağlama isteğini geri çevirmekten yorulmuştum. Abilerimi özlemiştim. Mert abimi özlemiştim. Kuzenlerimi de özlemiştim ve yemek yemeyi de özlemiştim.

İki gündür ağzıma tek lokma girmiyordu. Yemek yemek yerine dayak yiyordum resmen.

Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslattım. Dudağımın köşesinde olan yaradan gelen kan tadı ile midem bulamıştı.

Kan demişken kustuğumu hatırlamıştım. Kafamı çevirip yere baktım. Karanlık olmasına rağmen yerde bir şeyin kuruduğu belli oluyordu. Kan neden kusulurdu?

Gözlerimi kapatıp açtım yavaşça. Berzan neredeydi? Şu an tahminlerimce burada olması gerekmez miydi? Ama olmaması daha iyidi. Hastaydı resmen. Bir yaptığı ikinci yaptığını tutmayan bir hastaydı. Ruh hastasıydı kesin. Başka açıklaması olamazdı, tımarhaneye yatırılması lazımdı.

Düşünmekten başıma ağrı girince yan döndüm yattığım yerde. Biraz acılı olsa da cenin pozisyonu aldım. Ellerimi de yüzüme kapattım. Karanlık ve kimsenin olmadığı yerlerde uyurken böyle yapmak alışkanlık olmuştu artık. Rahat ve güvende hissetiriyordu.

Dışarıdan sesler gelmeye başlamıştı. Birileri konuşuyordu, büyük ihtimalle Berzan da bağrıyordu. Adamları ile konuşuyor olmalıydı. Çünkü 'Efendim' kelimesini bir tek onlar kullanıyordu.

Şu an sabah mıydı, gece miydi onu bile bilmiyordum. Bu karanlık odada hiç bir şey yapamıyordum. Kaçmaya çalışsam olacak sonuçların yarısının izi vardı bedenimde. Ne yapacağını kestiremiyordum artık bu adamın.