DÖNEMEÇ (✔️)

20.🎬 İSTEMESEM

~ Bismillahirrahmanirrahim ~

{20. BÖLÜM}

Nazenin

Yukarı çıkıp bizim evin kapı önünde durduğumuzda elimde olmayan çantamla gözlerimi kapatıp açtım. Anahtar çantamla birlikte Aysimaların evde kalmıştı! Öylece kapı önünde durup Ali'ye ne söylemem gerektiğini düşünürken onun, "Bize çıkalım, anahtar yanında değil anladığım kadarıyla..." diyen tok sesi ardımdan kulaklarıma ulaştı.

Başımı belli belirsiz sallayıp yüzüne bakmadan merdivenlere ilerleyeceğim an bileğime sarılan uzun parmakları beni durdurdu neden sonra. Kalbim yeniden göğsümü sıkıştırmaya başladığındaysa usulca ona döndüm yönümü. Gözlerim hala gözlerine bakmaya cesaret edemiyordu ve bu yüzden sevdiğimin ifadesini ve ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum.

"Nazenin... Gözlerime bak. Lütfen."

Sözleri her ne kadar rica gibi dursa da, ses tonunda gizli bir emir ve sabırsızlık sezmiştim. Ama neden?

Yutkunup az önce, aşağıda oldukça yakınımda olan görüntüsü gözlerimin önünden gitmediği için soluğum kesilmeden nasıl gözlerine bakacağımı düşündüm. Benden geciken cevap ve tedirgin ifadem onu kızdırmış olmalı ki yüksek hatlı bir oflama sesi döküldü dudaklarından. Yalnızca ses olsa iyi, bütün nefesi yüzümü süpürüp geçtiğinde derin derin solumamak adına zor tutmuştum kendimi.

Boşta kalan diğer eli hareket ettiğinde hep yaptığı gibi saçlarını karıştırıp beline koyduğunu anlamam uzun sürmedi. Artık adama işkence çektirmeyi bırakıp tam gözlerine bakmayı düşündüğüm sıradaysa diğer eli çenemi buldu ve başımı yukarıya doğru hafif bir dokunuşla kaldırdı.

Anında buluşan gözlerimizle elektroşok almış gibi titreyen harelerim bu sefer güzelim yeşillerinde takılı kaldı. Gözlerinde gördüğüm şeyler daha önce var mıydı yok muydu asla bilmiyordum çünkü öylesine yakından ve böylesine uçsuz bucaksız hiçbir vakit buluşmamıştı harelerimiz. Ancak o delici bakışlarının yerinde birkaç saniye içinde yeller esmiş, beklemediğim şekilde ruhumu görürcesine, bir şeylere anlam veremiyormuş gibi uzun uzun bakmıştı gözlerime Ali'm...

Fakat sonra "Bir daha kaçırma gözlerini benden. Alışmaya çalış artık çiçeğim! Bana, bize ve... Helal olduğumuza, kocan olduğuma alışman için daha ne kadar zaman gerekiyor? Anlıyorum, zorlanıyorsun bana alışmaya ve şu duruma, lakin kaçarak daha da zorlaştırma." diyerek çenemdeki elini yüzüme çıkarıp baş parmağıyla bir kaç kez okşadı yanağımı.

Eriyordum, birazdan merdivenlerden aşağıya doğru akıp gidecektim az kalmıştı! Bu sözler benim beklediğim şeyler değildi. Ben ondan kaçıyordum çünkü üzülmekten ve dâhi üzmekten deli gibi korkuyordum. Kalbimi ona tamamıyla teslim etmem için daha çok yolumuz vardı. Ancak anladığım kadarıyla Ali'm böyle düşünmüyordu. Ne kadar hızlı, o kadar iyi miydi gerçekten?

Gözlerimiz bir saniye bile ayrılmazken sevdamı gözümden okur diye ödüm kopuyordu. Bu yüzden bir şeyler demek ve oyalamak adına konuşmaya çalıştım ben de.

"Ali ben... Ben kaçmıyorum. Özür-"

"Şşş... Özür dileme. Özürlük bir durum yok. İsteğimin ne olduğunu anladın zaten."