ចេស្ដាក៏បីនិស្ស័យមកដល់បន្ទប់ រួចក៏ទម្លាក់គេទៅលើពូក តែក៏មិនខ្លាំងពេកដែរ ព្រោះខ្លាចគេឈឺ ក្មេងនេះរំអួយស្រាប់ផង។
«បងចង់ធ្វើអី!»និស្ស័យកាន់តែភ័យពេលកាយសង្ហាឡើងមកទ្រោបពីលើខ្លួនជាប់
«ធ្វើរឿងដែលឯងសោកស្ដាយនោះអី!»
«បងនិយាយអី!»
«ក្រែងយប់នោះឯងសោកស្ដាយដែលយើងធ្វើស្អីឯងហើយច្រឡំថាជាថេសានោះអី! លើកនេះយើងធ្វើឯងជាឯង ឲ្យឯងអស់ចិត្ត!»
«បងកុំណា! ក្រែងរឿងយប់នោះបងឲ្យខ្ញុំបំភ្លេចចោលហី!»និស្ស័យស្ទុះចេញហើយក៏ត្រូវចេស្ដាចាប់ជើងជាប់នឹងទាញគេមកវិញ ហើយក៏ចាប់ដោះអាវនិងខោគេចេញអត់ខ្ទិចខ្ទី...
«បងធ្វើបែបនេះមិនអាណិតបងថេសាទេហេស៎! ថ្ងៃមុនធ្វើជាមួយគាត់ហើយថ្ងៃនេះបងចង់ធ្វើជាមួយខ្ញុំនោះ»
«ឯងនិយាយអី!»រាងក្រាស់លើកចិញ្ចើមសួរទាំងមិនយល់អ្វីដែលគេនិយាយបន្ដិចឡើយ
«បងកុំធ្វើពើអី ថ្ងៃមុនបងនិងបងថេសាបាន...ហ្អឹក!»និយាយមិនចេញទេលើកដៃខ្ទប់មុខយំតែម្ដង
«ទៅដឹងរឿងនេះមកពីណា?»
«គឺខ្ញុំឮសំឡេងគាត់នឹងបងស្រែកយ៉ាងស្រើបស្រាលចេញពីក្នុងបន្ទប់បងនៅយប់នោះ!»
«កាន់តែផ្ដាសហើយនេះ!»
«គឺខ្ញុំឮពិតមែន!»
«ឮអីខ្លះ! ឯណាសាកនិយាយតាមមកមើល!»
«គឺ...គឺ...ហឹក!ហឹក!»ចេស្ដាញញឹមខិលឡើងមកព្រោះឃើញអ្នកក្រោមទ្រូងដូចជាលេះលះ រកនិយាយអ្វីមិនចេញទៀត ចេញតែយំ រំអួយនោះរំអួយ
«យំធ្វើអី! យើងឲ្យឯងនិយាយតាមអ្វីដែលឮកាលយប់នោះ មិនបានឲ្យយំទេ!»
«គឺបងធ្វើឲ្យបងថេសាឈឺនោះអី ហើយគាត់ក៏ស្រែក!»
«ស្រែកយ៉ាងម៉េចខ្លះថាមើល!»នាយញញឹមសួរមិនឈប់ព្រោះចង់ញ៉ោះក្មេង
«គឺ...អួយ!ចេស្ដាតិចៗ អូនឈឺ! អ្ហា៎ ត្រង់ហ្នឹងហើយ! អ៊ុប!»រាងតូចនិយាយត្រាប់មិនទាន់អស់ផង បបូរមាត់ក្រាស់ក៏ទម្លាក់ទៅបំបិទជិតបបូរមាត់ស្ដើងទន់ល្មើយលែងឲ្យនិយាយបន្ដ ព្រោះតែគេនិយាយត្រាប់បែបនេះទៅគួរឲ្យខ្នាញ់ណាស់
«អឹម!...ហើយកុំប្រាប់ថាណាមកពីរឿងនេះទើបយប់នោះឯងរត់ទៅដេកក្រៅផ្ទះ ហាលសន្សើមហាលខ្យល់ឲ្យមូសខាំនោះ»ពេលប្រលែងបបូរមាត់តូចហើយក៏និយាយឡើងធ្វើឲ្យនិស្ស័យតបអ្វីមិនចេញបានត្រឹមងាកមុខចេញប៉ុណ្ណោះ
«ឮមកថារៀនពូកែណាស់ត្រូវទេ តែតាមពិតជាក្មេងល្ងង់គ្មានលេខដាក់ទៅវិញទេ»
«បងថាអ្នកណាល្ងង់! បងមានឃើញបណ្ណសរសើររបស់ខ្ញុំពេញបន្ទប់ទេ!»ដៀលរឿងអីផ្សេងបានតែកុំមកដៀលរឿងរៀនមិនបានទេ ព្រោះគេខំរៀនណាស់ ជាសិស្សពូកែទៀតផង
«ចុះរឿងលើគ្រែក៏ពូកែដែរត្រូវទេ?»នាយញ៉ោះគេមិនឈប់សោះព្រោះតែក្មេងនេះធ្វើមុខល្ងង់ៗគួរឲ្យខ្នាញ់ពេក
«បង...ហឹក! ឈប់និយាយជាមួយបងឯងទៀតហើយ!»និស្ស័យពេបមាត់ងាកមុខចេញរបៀបក្មេងងរនិងមនុស្សធំ
«ល្អបើឈប់និយាយចឹងមកស្រែកថ្ងូរជំនួសវិញម្ដងទៅ»រាងក្រាស់ដោះសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនឯងចេញ ពេលនេះកាយទាំងពីរននលគោកទាំងទ្វេ រាងតូចនិស្ស័យអៀនសឹងតែស្លាប់ទៅហើយ បើធ្វើបានគេបំបាំងកាយរត់គេចទៅបាត់ភ្លាមៗតែម្ដង។ មិនបង្អង់យូររាងខ្ពស់ស្រឡះក៏ជ្រែកចូលចន្លោះភ្លៅរបស់និស្ស័យលើកជើងទាំងពីររបស់គេមកដាក់ឲ្យគៀវនឹងចង្កេះនាយ រួចក៏ដាក់វត្ថុរឹងចូលទៅក្នុងខ្លួនគេមួយប៉ព្រិចភ្នែក ដល់បាត់ស្រមោល ធ្វើឲ្យម្ចាស់ខ្លួនគេត្រូវចំហមាត់ធ្លុងព្រោះតែវាលិចទៅបាត់លឿនពេក គេផ្សាំខ្លួនធ្វើចិត្តមិនទាន់ឡើយ
«បងកុំទាន់កម្រើក!»នាយរៀបនឹងកម្រើកចង្កេះទៅហើយនិស្ស័យក៏ចាប់ដៃឃាត់នាយទាំងមុខវេទនា
«មិនមែនលើកដំបូងឯណា នៅខ្លាចឈឺទៀតហេស៎?»
«ខ្លាច! ហឹកហឹក!ខ្ញុំខ្លាចវាណាស់!»និស្ស័យពេបមាត់យំចេញមកដូចកូនក្មេងដែលជាហេតុធ្វើឲ្យចេស្ដាស្ទើតែទប់សើចមិនបានទៅហើយ
«កុំខ្លាច! យើងសន្យានិងថ្នមបំផុតមិនឲ្យឈឺទេ!»
«ខ្ញុំមិនជឿបងទេ! អាស៎!»រាងក្រាស់ក៏កម្រើកចង្កេះភ្លាមៗ និស្ស័យក៏ត្រូវហូរទឹកភ្នែកព្រោះតែការឈឺចាប់
«អ្អា៎!! អ្អាស៎! ឈឺ! កុំលឿនពេក!»ចង្កេះក្រាស់ក៏កម្រើកលឿនទៅៗ ឯដៃតូចក៏លើកទៅតោងកនាយជាប់ដើម្បីទប់ភាពឈឺចាប់និងស្រើបស្រាល
«អា៎! ស្រួលណាស់! សឺត!»រាងក្រាស់ទទួលអារម្មណ៍សុខស្រួលទាំងសង្កត់សំឡេងសឺតសតតាមជើងធ្មេញបង្ហាញពីភាពសុខស្រួលទាំងប៉ុន្មានឲ្យចេញមក
«អឹស! ចេ.ចេស្ដា! តិចៗអ្អាស៎!»
«ហៅឈ្មោះយើងទៅ! ហៅឲ្យឮៗទៅក្មេងរំអួយ!»ចេស្ដានិយាយទាំងញញឹមលើកមាត់ម្ខាងយ៉ាងព្រានដាក់អ្នកក្រោមទ្រូង
«អាស៎ ចេ.ចេស្ដា.អឹម!»
«ល្អណាស់! អឹស!» នាយកម្លោះសង្ហាពេលបានឮសំឡេងស្រែកថ្ងូចថ្ងូរពីអ្នកខាងក្រោមធ្វើឲ្យគេមានកម្លាំងសម្រុកកាន់តែខ្លាំង។ យូរទៅកាន់តែយូរទៅ មិនដឹងពួកគេដល់កោះត្រើយប៉ុន្មានដងមកហើយទេ ម្នាក់ៗដង្ហក់ខ្យល់ដកដង្ហើមឲ្យគឃោស តែរាងក្រាស់មិនព្រមឈប់ត្រឹមនេះឡើយនៅបន្ដរហូតដល់រាងតូចក្រោមទ្រូងបាត់មាត់ឈឹង មិនដឹងដេកលក់ឬក៏សន្លប់ទេ ព្រោះហត់មកយូរពេក ហើយចេស្ដាក៏ព្រមឈប់។ សំឡេងការប្រយុទ្ធគ្នារបស់អ្នកទាំងពីរមុននេះបើមានអ្នកមកស្ដាប់ឮធានា ប៉ះរោមខ្ញាក់ៗតែម្ដង។
«សឺត! គេងលក់ស្រួលណាក្មេងល្ងង់! ឯងនេះល្ងង់ណាស់ រូបរាងមនុស្សស្រីនិងមនុស្សប្រុសខុសគ្នាដាច់ស្រឡះ យប់នោះយើងម៉េចនឹងអាចច្រឡំឯងថាជាថេសាបានទៅ ថេសាគឺថេសា និស្ស័យគឺនិស្ស័យ យើងម៉េចនឹងអាចច្រឡំនោះ យើងធ្វើគ្រប់យ៉ាងទាំងដឹងច្បាស់ណាស់! យើងគ្រាន់តែកុហកឯងតែប៉ុណ្ណោះ!»រាងក្រាស់ទាញភួយមកដណ្ដប់ឲ្យអ្នកគេងលក់នោះឲ្យស្រួលបួលហើយក៏ថើបថ្ងាសរលោងជោគដោយញើសនោះមួយខ្សឺតយ៉ាងវែង ដូចក្រអូបណាស់ចឹង ហើយនាយក៏និយាយគ្រប់យ៉ាងដែលរឿងតូចមិនបានដឹង រួចក៏ងើបចេញពីបន្ទប់។
និស្ស័យគឺនិស្ស័យ🚫 (11)
Start from the beginning
