Ben daha doğarken şansızmışım onu anlamış oldum.Bu sefer babam kim diye merak etmeye başlamıştım.
Aklımda deli sorular vardı. Gerçek babam niye annemi bıraktı? Yoksa beni hiç mi istememişti? Yada benden hiç haberi yok muydu?
Ellerimi saçlarımdan geçirdim. Derince bir "off" çektim. Başım ağrımıştı artık düşünmekten. Bu sorularımın cevabı annem de vardı. Ama ona şu an çok kızgındım ki. Yıllarca böyle bir şeyi saklaması resmen beni yıkmıştı.
Bahçeye çıkmıştım evin içinde duvarlar üzerime geliyor gibi hissediyordum. Açık hava azda olsa iyi gelmişti. Karan arkamdan gelmiş bana sarılmıştı.
Karan;
"Aklındaki soruların cevaplarını teker teker bulacağız. Artık biraz toparla kendini olur mu yavrum."
Başımı salladım ve dediğini onayladım.
"Karan.." dedim
Karan;
"Söyle güzelim."
"Kendi babam da mı beni istemedi. O yüzden mi bıraktı beni." Dedim
Karan;
"Böyle düşünme daha ne olduğunu bilmiyoruz. Annene sorup öğreniriz."
"Anneme çok kızgınım yıllarca beni kaldırdı. Şu an konuşursam annemin kalbini kırarım diye konuşmak istemiyorum. Önce şu duyduklarımı hazmetmeye çalışıyorum." Dedim.
Karan;
"Haklısın ne zaman hazır hissedersen o zaman konuş." Dedi.
Biraz daha bahçede Karan ile hava aldıktan sonra içeriye geçtik.
Suna bugün bize gelecekti. Onu aradım evden çıktı mı diye.
"Suna çıktın mı evden?" Dedim
Suna;
"Evet çıktım. Şu an taksideyim."
"Tamam. Gelince seninle konuşacaklarım var." Dedim
Suna;
"Ay inşaallah kötü bir şey değildir."
"Gelince anlatırım iyimi kötü mü bende bilmiyorum."
Suna;
"Bir şey olmuş umarım kötü bir durum yoktur Vera. Birazdan orada olurum şimdi kapatıyorum gelince konuşuruz kanka."dedi
"Tamam." Deyip kapattım. Asaf'a Suna'nın geleceğini söylememiştim. Sürpriz olsun diye. Asaf uzun süre evden çıkmadığı için Suna'ın gelişi onu mutlu edecekti.
Eve her gelen gidenden Karan'ın haberi olmadan gelmezdi o yüzden önceden Karan ile konuşup Suna'ın geleceğini söylemiştim. Başta istemesede sonradan ikna olmuştu.
Babasının olayından sonra temkinli olmak zorundaydık bu yüzden de işini şansa pek bırakmıyordu Karan. Suna'nın da başına bir iş açmak istemiyordu.
Zil çalmıştı. Kapıyı ben açmıştım Suna'nın olduğunu biliyordum. Kapıyı açar açmaz birbirimize sarılıp selamlaştık.
"Hoşgeldin." Dedim
Suna:
"Hoş bulduk." Dedi
Daha sonra hem ayakkabısını çıkarıp hemde benim halimden ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ona ev terliklerinden verdim.
"Hadi gel Asaf seni gördüğüne çok sevinecek."
Benimle ilgili konuşmayı sonra yapacaktım şimdi Asaf ile konuşmalarını istiyordum.
Bana bakıp gülümsedi. Asaf'ın adını duyduğu an da onunda hali değişiyordu bunlar birbirlerini seviyordu bu bariz belli oluyordu. Sadece birbirlerine açılmaları lazımdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Babamın Borcu
Teen Fiction"Oo küçük hanım," dedi dudaklarında alaycı bir gülümsemeyle, "iki gündür sizin peşinizdeyiz." "Kim olduğunuzu ve ne istediğinizi bilmiyorum ama derhal anlatın!" diye çıkıştım. "Sakin ol küçük kız." "Kim olduğunuzu söyledim!" diye bağırdım bu kez, se...
