Bal Bade'm (Gerçek Ailem)

2.3

Merhabaa ballarıımmmm

Hehehe

Ben kararımı verdim. Adar dirilmeyecek. Emin olun böylesi daha iyi olacak

Adarı da özel bölüm yaparsam okuruz belkiim o kadaar 😘💐

İyi okumalar dileriimmmmm 🤗😘🥲

Biliyorum bölüm bekliyorsunuz ama, bu ara telefonu elime alamadım doğru düzgün. Hayatım bir tek wattpaddan ibaret değil biliyorsunuz sürekli de bölüm yazamıyorum ama çok bekletmemem lazımdı özür dilerim.

Sınır-650-700

.
.
.

Bade'den

Giray abimin bir anda üstüme atlaması ile yere düşmüştük ikimiz de.

Diğerlerinin bağırması umursamadan bana sarılmaya devam eden abime baktım. Oturur bir şekilde düşmüştüm, abim de yükünü vermemek için yan tarafıma atmıştı kendini ve orada sarılmaya devam ediyordu.

"Oyy ne kadar özlemişim seni been." Diyerek sağa sola salladı bedenimi.

Yere hızlıca düştüğümüz için kalçam acımıştı biraz. "Abi kalk ayakta sarılalım Allah için." Diye konuştum.

"Oğlum ne tuhaf adamsın sen ya, düzgünce sarılmayı mı unuttun." Diyen Cesur abime baktı, Giray abim.

Sonra kafasını iki yana sallayıp yanağımdan öptü. "Evet unuttum abi. Kardeşimi özledim ne var." Dedi omuz silkerek.

Yerde olmayı umursamayıp ben de sarıldım sıkıca. Özlemiştim ben de.

Kafamı kaldırıp önümüzde dizilenlere güldüm. "Size de sarılacağım bekleyin bi." Dedim. Sonra da Giray abime döndüm.

"Abicim kalkar mısın artık. Yolda sarılırız." Dedim kulağına doğru. Sonra da yanağından öpüp ayrıldım ve ayağa kalktım.

Üstümü silkeleyip kafamı kaldırdım. Giray abim de kalkmıştı bu sırada.

"Ya aslında onlara gerek yoktu ama neyse." Dedi yüzünü buruştururken.

Güldüm bu dediğine. O kadar gelmişlerdi. Sarılmadan olur muydu yani?

"Abi bir sus Allah için ya, kızı düşürdün zaten bırak da sarılalım." Dedi ve Giray abimi itti Sarp abim.

"Evet düşenim çok benim." Diy konuşmaya başlayan Giray abime göz devirip Sarp abime sarıldım.

"İyi geçti mi abicim?" Diye sorunca. "Evet abi." Diye bir cevap verdim.

Başıma küçük bir öpücük kondurup kollarını alıp ve geriye çekildi. "Diğerleri bitsin yine sarılacağım şey olmasın diye yani." Demesi ile gülümsedim. Tamamen şapşikti bunlar.

Önüme gelen Ateş abime baktım bu sefer. Yüzünde her zamanki gibi küçük bir tebessüm vardı.

Ben adım atmadan, önce davranıp kollarını belime sarmdığında, ben de kollarımı boynuna sardım.

"Ağladın mı sen?" Diye sordu, bir elini belimden çekip göz altıma koyarken. Kaşları hafifçe çatılsa da yüzü hâlâ yumuşaktı.

Nasıl anlamıştı yani? Demeyecektim çünkü ağlayınca gözlerim kızarıyodu ve dolu gözüküyordu.

"Evet." Dedim dürüstçe. Ağladığımı saklayacak değildim yani, değil mi?

"Çok ağlama bir daha tamam mı abim? Bak kızarmış güzel gözlerin." Elini göz altımdan indirip yanağımı okşadı ve geri çekildi.