Little Witch

Rozdział 1

Powrót.

Stanęłam przed wielkimi, białymi drzwiami. Zastanawiałam się czy zapukać, czy odejść. Są twoją rodziną, podpowiadał mi mój wewnętrzny głos. Co jeśli się ode mnie odwrócą? Zostanę całkiem sama. W końcu straciłam już rodziców. Nie mogłam stracić też rodzeństwa i ciotki.

Moja dłoń uniosła się i stuknęła kilkukrotnie o białe drewno. Po chwili usłyszałam kroki dochodzące z domu, co sprawiło, że ścisnęłam mocniej rączkę od walizki. Zrobiłam krok w tył, jakby mój strach próbował namówić mnie do natychmiastowej ucieczki. Weź się w garść, dziewczyno.

Wysoka szatynka otworzyła mi drzwi. Tak dawno jej nie widziałam, tak bardzo się za nią stęskniłam. Nie zmieniła się od pogrzebu rodziców. Jej włosy nadal były długie i pięknie proste. Jej oczy tak bardzo nie podobne do moich.

- Hej - szepnęłam i przekroczyłam próg domu.

Widać było zaskoczenie malujące się na jej twarzy. Nagle ni stąd ni zowąd w korytarzu pojawił się wysoki mężczyzna z dwudniowym zarostem. Nie znałam go, ale spodziewałam się, że ciotka w końcu zacznie randkować. Śmierci bliskich nie można opłakiwać w nieskończoność.

- Kim jesteś? - spytał.

Otworzyłam usta by się przedstawić, ale Elena mnie ubiegła. 

- To jest Felicyty, moja siostra.

- Alaric Saltzman - przedstawił się mężczyzna i wyciągnął do mnie rękę, którą uścisnęłam.

Staliśmy chwilę w pomieszczeniu. Czekałam na jakikolwiek ruch ze strony mojej siostry. Dopiero po jakiś kilku minutach się odezwała:

- To co tu robisz? Jak dobrze pamiętam, w internacie nie pozwalają sobie na wyjazdy uczniów. - Zerknęła na moją dość wielką walizkę. - A już na pewno nie na dłuższe wyjazdy.

To prawda. W moim internacie, gdzie kształtowaliśmy swoją inteligencję i sztukę nie było nawet mowy o wakacjach. Nawet w święta. Dlatego zdążyłam zapomnieć już, jak wygląda moja siostra. Ostatni raz widziałam ją półtorej roku temu, na pogrzebie naszych rodziców.

- Eh, wylali mnie - przyznałam nieśmiało.

Nie lubiłam przyznawać się do błędów, szczególnie takich jak ten. Elena i Jeremy przestali do mnie pisać i dzwonić pół roku po pogrzebie. Jedynie ciotka Jenna utrzymywała za mną kontakt, który urwał się dwa miesiące temu. Zaczęłam się tym zamartwiać, przez co opuściłam się w nauce, nie przesypiałam nocy i nie chodziłam na zajęcia, aż w końcu mnie wydalili.

- Co?! - Elena wrzasnęła, tak głośno, że niejeden sąsiad pewnie ją słyszał. - Jak to możliwe? Przecież dobrze się uczyłaś...byłaś świetna...

- Martwiłam się o was...nie pisaliście do mnie...

Moja siostra podeszła do mnie i przytuliła, co mnie zdziwiło. Myślałam, że będzie na mnie zła, jak to ona miała w zwyczaju.

- Och Felicyty. Tak mi przykro.

Po długim momencie odkleiła się ode mnie, a ja od niej.

- To gdzie ciocia Jenna?

Tak bardzo za nią tęskniłam. Chciałam ją już przytulić. Ona zawsze mnie rozumiała i wspierała. Była dla mnie jak druga starsza siostra. Byłam podobna do Jeny bardziej niż do Eleny. Z nią miałam lepszy kontakt niż z własną siostrą. Ona wolała swoje koleżanki, a ja będąc odludkiem, zamkniętym w czterech ścianach, nigdy nie zdobyłam przyjaciół. Czasami widywałam się z Caroline i Bonnie, przyjaciółkami Eleny, ale nigdy nie czułam się przy nich tak jak przy cioci Jenie. Nigdy nie czułam się jako ich przyjaciółka, bo to miejsce przypisane było tylko jednej Gilbertównie.