49. Bölüm

10.1K 404 105
                                        

Dün akşam ki halini soracaktım. Odasının kapısını tıklatıp içeriye girdim...

Karan pencereden dışarıya bakıyordu çok dalgındı.İçeri girdiğimi fark eden Karan bana dönüp gülümsedi.

Aslında dün gece eve neden sarhoş geldiği için konuşacaktım Karan ile ama moralinin gerçekten birşeye  bozulduğu belliydi.

"Karan iyi misin?" Dedim

Bana baktı ve kollarını açtı yanına gidip ona sarıldım onun da benim de bir sarılmaya ihtiyacı vardı. Karan sıkıca sarıldı çok özlemişti ben de onu çok özlemiştim. Kokumu içine çeke çeke sarılıyordu.

Başını kaldırıp sorduğum soruya cevap verdi.

Karan;
"İyi miyim değil miyim bilmiyorum güzelim."

"İyi değilsin bunun farkındayım bir şey mi oldu. İçine atma Karan anlat belki sana yardımcı olabilirim."

Karan;
"Bir şeyim yok. Sen bakma bana."

"Öyle olmuyor işte. Sen üzgün olduğunda ben hiçbir şey olmuş gibi hayatıma devam edemiyorum."dedim

Karan;
"Seni yeterince üzüyorum ben Veram kendi dertlerimle de boğmak istemiyorum."

"O ne demek Karan. Lütfen böyle konuşmada ne olduğunu anlat artık."

Karan pekte anlatmak istemese de içini daraltan şeyi anlatmıştı.

Karan;
"Sıkıntım Asaf.."

Dedi ve derince bir nefes aldı.

"Asaf mı?" Dedim

Karan;
"Evet Asaf.."

Dedi ellerini saçlarında dolandırıp ofladı.

"Karan Asaf'a ne olmuş olabilir ki."

Karan;
"Asaf hasta Vera."

"Hasta mı nesi var bu kadar üzüldüğüne göre kötü bi hastalığı mı var?"

Karan;
"Evet güzelim kötü maalesef ki Kanser tedavi için Türkiye'ye geldi."

"Ne..!" Deye bildim. Daha sonra devam ettim.

"Çok üzüldüm şu an. Peki tedaviye başlanıldı mı."

Karan;
"Evet başlanıldı. Nakil yapılması gerekiyor."

"Bulabildiniz mi peki bir donör."

Karan;
"Evet bulduk."

"E o zaman niye bu kadar üzülüyorsun. Buna sevinmelisin." Dedim

Karan;
"Donör babam olunca insan sevinemiyor."

"Nasıl yani.. baban oğluna donör olur dimi böyle bırakmaz yani."

Karan bana kırgın bir gülümsemeyle baktı.

Babamın Borcu (düzenleniyor)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin