Allemaal door familiedag // Bankzitters

Nee nee nee.

Ik duw Lauren door de deur heen aangezien zij in de deur opening stond. Ze begint te lachen. Samen lopen we naar boven waar we op mijn bed gaan zitten, daarna begint ze met praten. 

POV KOEN;
"Zeg het maar mevrouw." Ik kijk naar haar ogen, maar Ze ontwijkt mijn ogen. "Lau?" Vraag ik zacht. "Zo erg moet het toch niet zijn?" Eindelijk kijkt ze mij aan. "Het valt wel mee." Ze praat op dezelfde toonhoogte als mij. Ze zucht diep. "Je moeder heeft haar een bericht gestuurd over jou." Ik kijk haar verward aan. "Hoe bedoel je?" "Nou gewoon hoe ik het zeg. Je moeder heeft een bericht naar Milou gestuurd over jou. Hier lees dan." Ze overhandigd mij haar telefoon. Mijn ogen razen over het scherm. Ik merk dat Lauren mij aanblijft kijken. Meer dan 3x lees ik het opnieuw, ik kan gewoon niet geloven dat mijn ouders de zelfde ouders zijn als die van Milou, het zijn hele andere mensen. Ik kijk Lauren aan. "Wat vindt Lou hier van?" Ze haalt haar schouders op. "Ik weet het niet echt, ze zegt dat het haar niks doet maar je ziet dat het van binnen erg pijn doet. Maar ze heeft ook iets voor mij achter gehouden." "Wat dan?" Er gaan allemaal scenario's af in mijn hoofd. "Je ouders zijn langs geweest." Ze kijkt weg. Mijn mond valt zowat open. "Hoe weet je dit?" Ik heb een bezorgde en angstige toon in mijn stem. "Alle 2 zijn we ingelogd in onze ring deurbellen. En daar zag ik jullie ouders op. Milou heeft open gedaan maar ze zijn niet binnen gekomen. Milou heeft geschreeuwd tegen hun, ze was woest." Haar stem is weer op normale toonhoogte misschien wel iets harder. Ze neemt een pauze en kijkt mij aan. Er ontstaan tranen in mijn ogen.

"Maar ze vertelt het niet tegen mij. Ik snap het niet. Ik kan haar toch gewoon helpen?" Ze zucht en veegt een traan weg. Nog steeds ben ik verbaast over wat Lauren zojuist heeft vertelt. "Ik weet het ook niet Lau. Wat moet ik nu doen? Moet ik met haar praten of laten gaan?" "Geen idee, dat is jou keuze. Ik zou met Matt het woord met haar laten doen, ze is heel goed met hem op het moment." "Dat kan denk ik wel." Ik denk na. Lauren heel haar mood van verdrietig is naar blij ofzo ik snap niet naar welke mood maar ze kijkt mij met ogen aan alsof ze iets weet wat ik niet weet. "Wat?" Ze haalt haar schouders op. Ze krijgt een lach op haar mond. "Waarom kijk je zo?" "Ik weet iets wat jij nog niet weet maar wat je binnekort wel gaat weten." Ze staat op en loopt naar de trap toe. Ik loop achter haar aan en pak haar arm vast. "Oke dus eerst gaan we het hebben over Milou en mijn ouders en nu opeens dit? Ik snap het niet meer." "Over je ouders hebben we gesproken en nu is het de taak aan iemand anders om het andere te vertellen. Kom we gaan naar beneden. Kijken of iedereen nog leeft." ze springt 2x en huppelt verder. Ik zucht en laat haar los. "Jij bent zo random altijd hè, dat heb ik niet gemist die tijd hoor." Zeg ik lachend. "En bedankt, gedraag je eens mongool." Samen lachen we en lopen we naar beneden.

POV RAOUL:
Koen en Lauren zijn zojuist naar boven gelopen, wij zitten nog met z'n 5e op de bank. Iedereen zit een beetje op hun telefoon of kijkt een beetje tv. Tot dat Milou opeens iets hards zegt. "Nee nee nee." Zegt ze vol ongeloof. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Milo, we kijken elkaar aan.  Ze reageert niet en loopt richting de keuken. Alweer kijken wij elkaar aan. "Ik snap het niet." "Wij ook niet Rob." Antwoord Matthy geïrriteerd. "Matt ga jij kijken?" Hij kijkt mij aan. "Miel heeft gelijk. Ga jij kijken." Hij knikt, staat op en loopt met versnelde pas naar de keuken toe. "Ik snap het nog steeds niet hoor." Milo zucht en begint te zacht te lachen. "Rob jonge. Wij snappen het ook niet. We snappen niet dat Milou net weg liep en we snappen niet waarom Matthy zo geïrriteerd is." Ook ik begin zacht te lachen. "Oh. Ja dat kan." Hij gaat weer verder met zijn spelletje op zijn telefoon. "Wat een paasei." Zeg ik zacht tegen Milo. "PAASEI? Hoe kom je daar op?" Hij begint te lachen. We zuchten van het lachen en gaan dan weer verder met wat we eerst deden. Niks dus. We horen en zien de schuifpui open gaan en 2 personen naar buiten lopen, vervolgens gaat de schuifpui weer dicht. De 2 personen gaan op de loungebank buiten naast elkaar zitten. Na 6 minuten horen we gelach boven en mensen van de trap af lopen. "Heeeeee." Lauren is enthousiast. "Hey waar zij Milou en Matthy?" Vraagt Koen bezorgt. "Buiten. Ze zal straks wel vertellen waarom, aangezien wij dat ook niet weten." Hij knikt. Samen gaan ze op de bank zitten.