HEVES

[ chapter four, part three ]

üçüncü ve son partımız, ÇIĞLIK ATIYORUM.
Hiçbir kitabımın hiçbir bölümü beni bu kadar yormamıştı. Bir daha bu kadar parta bölmemek dileğiyle, iyi okumalar. ⭐️

❄️

"Ya abi, allah aşkına ne yapıyoruz biz?" dedim evimizin büyük, ihtişamlı bahçesine zorla sürüklendiğim sırada. Normalde olsa, ne yaptığını sormak yerine elinden kurtulmaya çalışır ve her ne yapmaya çalışıyorsa yapmasına müsaade etmezdim. Ancak Polina bugün, okuldan beni almaya gelen abime erkek arkadaşım olduğunu ağzından kaçırmak gibi bir hata yapmıştı ve tepkisiz bir şekilde arabaya binmemi söyleyen abimin tepkisinden korktuğum için de öylece ne dediyse yapmış, kendimi evin bahçesine sürüklenirken bulmuştum.

Abimin bir şey yapacağından değildi, bunu biliyordum. Bana ne kazar kızarsa kızsın, elini kaldırmayacağını, kötü konuşmayacağını çok iyi biliyordum ancak elimde değildi. Sırf erkek arkadaşım olmasın, bekaretimi bu yaşlarda birine kaybetmemem için erkek gibi kesilmiş saçlarımın, normalde giydiğim bedenden iki üç beden büyük kıyafetlerimin sorumlusu annem ve babamın olanları duymasından, canıma okumalarından korkuyordum.

Erkek arkadaş, partiler, düşük notlar... böyle haklarım yoktu. Moskova'nın en çok konuşulan, sevilen siyasetçisi Vasil Ivanov ve sosyetenin benimsenmiş, her etkinlikte aranan bir numaralı İrina Ivanov'un kızı olmak beraberinde birçok şeyi elimden alıp götürüyordu ve ben, bir erkek arkadaşımın olmasıyla elimden aldıkları bir hakkı bulmaya çalışıyordum.

Her ne kadar abim 22 yaşında, yaşı gereği özgür bir birey gibi gözüküyor olsa da okuduğu bölümden, giydiklerine, kız arkadaş tercihlerine kadar annem ve babam karışıyor, ilkeleri, kuralları ve önümüze koydukları yaşam stilinin dışına çıkmamıza izin vermiyorlardı. Benden daha çok sesi çıkması gerekirken olanları kabullenen abim gözde çocukken ben, kurallara yeri geldiğinde bir etkisi olmasa da ses çıkarıyor, ailemin asi ve yaramaz çocuğu olarak gözüküyordum.

Yani, bir kafesin içinde farklı yönlere uçan iki kuş gibiydik abimle. Aynı kafes içinde uçabildiğimiz yerler kısıtlıydı fakat ben buna rağmen her seferinde ailemin izin vermediği kıyılara doğru uçmaya çalışıyordum ancak abim kafesin içinde, sadece annem ve babamın izin verdiği kıyılara uçuyordu.

Abime güvenim sonsuzdu, bu dünyada en çok güvendiğim kişi abimdi fakat aynı zamanda abim, anneme ve babama çok sadıktı. Sadece Polina'ya söylediğim küçük sırrım, abimin ağzından çıkacak bir cümleyle çığ etkisi yaratabilirdi. O çığın altında kaldığımı düşünmek bile dünyanın sonu gibi hissettiriyorken gerçekleşmemesini dilemek dışında başka yapabileceğim bir şey yoktu.

"Evdekilere duyurmaya mı çalışıyorsun, küçük hanım?" dedi sahte bir kızgınlıkla. "Seni buraya bir şey konuşmak için getirdim."

"Dışarıda da konuşabilirdik?" dedim abimin ne yapmaya çalıştığını anlayamamış bir şekilde. "Erkek arkadaşım olduğu için bana kızacaks-" abim cümlemi bitiremeden ağzımı kapatırken "Şşt!" dedi şiddetle. "Annem ve babam duyacak, sessiz konuş." abime sessiz olacağımı başımı sallayarak ima ettiğimde elini ağzımdan çekmişti.

"Erkek arkadaşım olduğu için bana kızacaksan, korkma abi. Hala bakireyim, hala ilk öpücüğümü vermedim, el ele bile tutuşmadım. Ailemizi utandıracak tek bir şey yapmadım."