Tırnaklarıyla yırtmak istiyormuşcasına hırpalıyordu sırtımı. Nefesinin boynuma çarpmasında anlam buluyordu yaşam. Ve tenime değen saçlarının ruhumu delip geçince aydınlanıyordu gece. Kasıklarımdan döküyordu ruhumu, kendi mabedine . Kutsal bir törenin gereklerini yerine getirir gibi , özenle öpüyordu boynumu; gözlerine sığdırmıştı tüm dünyayı. Herkesin ömrü kısalırken biz dahada ölümsüzleştiriyorduk her gel-gitde. Okyanuslar esas duruşa geçsin!
Bu gece yatağımda med-cezir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
#Cehennemlik#
Non-FictionBu yaşam çok kısa , çok kırık dökük Hiçbir şey bilmiyoruz, kendimiz hakkında bile... VİRGİNİA WOOLF......
