🖤ល្បែងស្នេហ៍💔 {វគ្គ២)

Ep2:កូនមិនចង់ពិការជិះរទះរុញទេម៉ាក់🥺💔

«ហេតុអីបងនៅតែតាមធ្វើបាបគេទៀត តើមានគុំនំអ្វីណាស់ណាទៅ»លីយ៉ា

<ឯងនៅក្មេង ទោះប្រាប់ក៏មិនយល់ដែរ>លីកា

«ខ្ញុំ20ឆ្នាំហើយ ហេតុអីក៏ថាខ្ញុំមិយល់»លីយា

<ប៉ុនណឹងចុះបងរវល់ ខំរៀនផង>ស្របនឹងសម្តីនាងក៏ចុចបិទមិនចាំអ្នកខាងនោះនិយាយត៎សោះ

<បងស្រី...ហ្អើយបិទបាត់ហើយនាគ>លីយា

@Skip___

#មន្ទីពេទ្យ

រយ:ពេល9ម៉ោងហើយដែលជុងគុកនឹងថេហ្យុងមិនទាន់ដឹងខ្លួន បេះដូងអ្នកស្រីគីមនឹងអ្នកស្រីចនសិងតែបែកជាជម្រៀកៗទៅហើយដោយសារតែក្តីបារម្មណ៍នឹងអាណិតកូនៗ។ចាប់តាំងពីគ្រូពេទ្យចេញមកពួកគេទាំងពីនៅតែគេងស្តូកស្តឹងបែបនេះរហូត

ចូលមដល់ពេលល្ងាចនៃថ្ងៃថ្មីជុងគុកបានដឹងខ្លួនមុនថេហ្យុងដោយសានាយត្រូវរបួសស្រាលជាងថេហ្យុង។

<ថេយ៍អូនយ៉ាងមិចហើយ ឆាប់ដឹងខ្លួនវិញមកណាបងនឹកអូនណាស់>ជុងគុកអង្គុយតុក្បែគ្រែគេងថេហ្យុងនាយចាប់ដៃគេអង្អែលតិចៗស្របជាមួយសម្តីដ៏ទន់ភ្លន់របស់នាយ

<កុំគេងយូពេកណា ព្រោះបើគេងយូសុខភាពអូនមិនល្អទេ>នាយនៅតែប្រើសម្តីទន់ភ្លន់បែបនេះជាមួយគូដណ្តឹង ទោះជាគេមិនបានលឺសម្តីរបស់នាយក៏ដោយ នាយសុខចិត្តនិយាយម្នាក់ឯងក៏បាន

<បើអូននៅតែគេងយូបែបនេះទៀត ប្រយ័ត្នបងទៅរកស្រីខាងក្រៅទៀតណា ហឹសៗ>ជុងគុកនិយាយញោះថេហ្យុងដែលគេងមិនដឹងអីនៅគ្រែពេទ្យលេង នាយដឹងថាថេហ្យុងច្បាស់ជាមិនចង់ឲ្យនាយទៅរកស្រីខាងក្រៅទេ បែបនោះថេហ្យុងច្បាស់ជាក្រោកមិនខាន

បញ្ចប់ប្រយោគដៃថេហ្យុងដែលជុងគុកចាប់ក៏កម្រើកតិចៗជាហេតុធ្វើឲ្យជុងគុកសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង

<ថេយ៍ អូនដឹងខ្លួនហើយមែនទេ? ប-បងមិនបានសុបិន្តទេមែនទេ?>ជុងសប្បាយអរជាខ្លាំនូវពេលនាយឃើញសំណប់ចិត្តរបស់គេបានដឹងខ្លួនវិញ

<ជុង->ថេហ្យុងបន្លឺសម្លេងៗតិចៗរបៀបមនុស្សអស់កម្លាំងញញឹមខ្សោះទៅកាន់នាយ

<អូនកុំទាន់អាលនិយាយអី! បងទៅប្រាប់ប៉ាម៉ាក់នឹងហៅពេទ្យមកសិន>បញ្ចប់សម្តីនាយក៏ប្រញាប់រត់មកប្រាប់គ្រប់គ្នាដែលនៅខាងក្រៅទាំងមិនមើលខ្លួនឯងនៅរបង់នៅឡើយសោះ

បន្តិចក្រោយមកក៏មានដុកទ័រនឹងគ្រូពេទ្យចូល2នាក់ចូលមកពិនិត្យអាការ:ឲ្យថេហ្យុង។ចំណែកថេហ្យុងក៏មិនទាន់ដឹងថាខ្លួនឯងធ្ងន់ធ្ងរឬអត់ទេ ព្រោះគេនៅគេងមិនទាន់បានក្រោកនៅឡើយ

ក្រោយពីពិនិត្យរួចអស់ហើយគ្រូពេទ្យក៏នាំគ្នាចេញទៅវិញអស់ដោយទុកពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនឲ្យក្រុមគ្រួសារ

<ជុងអូនចង់ញាំទឹក>ថេហ្យុង ចំណែកជុងគុកនាយក៏ដើរទៅយកទឹកមកឲ្យថេហ្យុង រីឯរាងតូចក៏ព្យាតូមកម្រើកខ្លួនងើបអង្គុយធម្មតា តែអ្វីដែលថេហ្យុងទទួលបានគឺ

<ហុឹកៗម៉ាកកកកក....ជុងងងងងង->ថេហ្យុចាប់ផ្តើមយំស្រែកហៅម៉ាក់របស់គេនឹងគូដណ្តឹងភ្លាមៗ ក្រោយពេលជើងរបស់គេកម្រើកមិនបានម្ខាង ជាហេតុធ្វើឲ្យគេភ័យជាខ្លាំង

<អូនកើតអី? ហេតុអីក៏អូនយំ?>ជុងគុករត់ចូលមកជិតរាងតូចយ៉ាងរហ័សនូវពេលដែលថេហ្យុងខ្លួនស្របជាមួយគេយំជាខ្លាំង

<ហុឹកៗ...ម៉ាក់-មិចក៏ខ្ញុំកម្រើកជើងមិនបាន>ដោយភ័យខ្លាំងពេកគេមិនបានឆ្លើយសំនួរាងក្រាស់ទេតែគេបែជាសួទៅកាន់ម៉ាក់របស់គេវិញ

<ស្ងប់អារម្មណ៍ណាកូន....គ្រូពេទ្យប្រាប់ថាជើងកូនត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងជ្រៅដូច្នេះជាប្រះឆ្អឹង កូនមិនអាចដើរបានមួយរយ: តែកូនកុំភ័យអីកូននៅមានប៉ាម៉ាក់មើលថែកូន>អ្នកស្រីគីមចូលមកអង្អែលក្បាលលួងលោមកូនប្រុសរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាម្តាយពេលឃើញកូនបែបគាត់ពិតជាអាណិតកូនខ្លាំងណាស់

<តែកូនមិនចង់ពិការជិះរទេះរុញទេ ហុឹកៗ>ថេហ្យុងយំសស្រាក់មិនឈប់សោះ គេនៅតែភ័យខ្លាច ហើយអ្វីដែលខ្លាចបំផុតគឺ ជុងគុកនឹងឈប់ស្រឡាញ់គេ។

<អូនឈប់យំណា បងស្មាក់ចិត្តមើលថែអូនរហូតដល់អូនជា អូនជាពេលណាពួកយើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នា>ជុងគុក

<ចុះបើអូនមិនជា តើបងឈប់ស្រឡាញ់អូនទេ>ថេហ្យុង

<គ្មានថ្ងៃដែលបងឈប់ស្រឡាញ់អូនទេ>ជុងគុក

To be contiued..........