Gamzeli Kız

Bölüm 6 " Yabancı"

Hala neler döndüğünü anlamamıştım. Herşeyi geçtim, teyzem ikizlerin yanından geçerken neden ikizler panik yaptı ki? Artık duruma el atmam gerekiyordu. Teyzemin haberi yoksa Onur abinin hiç haberi yoktu. İkizler annelerine söylemediği birşeyi asla abilerine söylemezdi. Hızla Eda'nın elinden telefonu çekip aldım. Ardından kulağıma koydum. Ama koyar koymaz yüzme kapanan telefonun "DIT!" sesini duydum. Aden hemen alelacele konuşmaya başladı.

"Defne verir misin şu telefonu?"

Ne? Cidden mi? Benden birşey saklıyorlar. Kafası güzel mi bunların?

"Hayır vermiyorum. Kim bu? Neden bu kadar korkuyorsunu-"

Cümlemi bitirmeden Eda telefonu elimden çekip aldı. Yüzümdeki kırılmış ve dışlanmış ifadeyle Aden'in omzuna bilerek çarpıp eğlence gecesinin sahiplerinin evine doğru. İlerledim. Hızla merdivenleri çıkarken arkamdan Diğer bir kuzenim bir nevi ablam olan Ada'nın sesini duydum.

"DEFNEE!"

Arkamı dönüp baktığımda Ada yanıma doğru geldi ve benim aktığını fark etmediğim göz yaşımı eliyle sildi.

"Defnecim iyi misin sen? Bak ta nereden geldim o halini görüp. Biri birşey mi dedi? "

Ada bir yandan hala göz yaşlarımı silerken bir yandan da yüzüme hüzünle bakıyordu.

"B- Birşey yok. Gidebilir miyim? "

Konuşmakta zorlandığımın ben bile farkındayım. Küçük yaşımdan beri insan içine çıkmayı sevmez, sadece belirli kişilerle samimi olurdum. Bu benim sosyal anksiyete olmama sebep olmuştu. Kimseyle konuşamıyor, stres yapıyordum.

"Defne? Başın mı dönüyor? Gel şöyle gir koluma. Tutun bana. Dur birilerini çağıralım. "

Kimsenin ilgi odağı olmak istemiyordum çağırmasını reddetmeliydim.

"H- Hayır. S-Sakın çağırma kimseyi. B-Beni yukarı çıkarır mısın Ada?"

Ada kafasını sallayarak beni kolumdan tutup merdivenleri çıkmama yardım etti. Evin içine girdik. Neyse ki çok kişi yoktu Ada'nın yardımıyla koltuğa uzandıktan sonra ev sahiplerinden birinin iceri girdiğini gördüm. Bizi daha doğrusu Ada'yı tanımış olacak ki yanımıza gelip konuşmaya başladı;

"Kızlar? Ne oldu? İyi misiniz? Birşeye ihtiyacınız var mı?"

Ben konuşmayı denemedim bile. Ada durmumu bildiği için kadınla o konuştu.

"Birşey yok Selma teyzecim. Defne biraz halsizmiş de. Ondan uzandı."

Kadın yüzüme bakarak elini alnıma götürdü. Ateşimi ölçtükten sonra Ada'ya bakarak konuşmasına devam etti.

"Ateşi yok gibi. Ama rengi nasıl solmuş. Birilerini çağırmamı ister misiniz? Sizden birisi dursun başında."

Ada hemen ona söylediğim gibi reddetti.

"Yok yok. Ben buradayım zaten. Hem birşey olursa ben arar çağırırım bizimkileri. Teşekkür ederiz yine de."

Kadın başımın altına bir yastık koydu ve çıkmadan önce birşeyler daha söyledi.

"Siz bilirsiniz. Acil bir şey olursa ben buralardayım. Seslenirseniz hemen duyarım. Şimdi bir işim var yine uğrarım olur mu? Hadi siz dinlenin."