" អឺ សន្យាម្តងនេះគេចទាន់មិនខាន"
" អើ វាយមក"
ដឹប!ដឹប
ផាច់!ប្រូស
វាយគ្នាចុះឡើង តូសាចាប់ហាជិបោកទៅលើឥតប្រូសសឹងតែនាយបាក់ឆ្អឹង
" អឹ្ហកឈឺវើយ! " ចុះឡើងនៅតែចាញ់បោកតូសាវ៉ៃនាយឡើងដួលរេល
" ហាសហា! ក្រោកមកចង់ដេកនៅនិងហេស៎? "
" ពីរនាក់ឯងធ្វើស្អី"
" ហីយ៉ាល្បង មើលអាតូចុះប្រាប់ខ្ញុំថាហាត់វ៉ៃគ្នាលេងៗតែវាបោកខ្ញុំឡើងដូចកង្កែប" ហាជិមិនខ្ចីងើបវាទៅអោបអុីបូ តាមចរិតរបស់ខ្លួន
" មាឌឯងប៉ុណ្ណាណី ចេះចាញ់តូសាមាឌតូចជាងឯងទៀតនៅហ៊ានពិតទូលយើង" ថារួចទៅសាឡុងបើកទូរទស្សន៍មើល
" សមមុខហាសហា " តូសាសើច ដាក់ហាជិរួចដើរទៅខាងលើបាត់
" ល្បងហ៎ា អ្នកបងកើតអីមិនឃើញចុះមកខាងក្រោមចឹង"
" គេមិនស្រួលខ្លួនកុំទៅរំខានយល់ដែរទេ!"នាយនិយាយបែបសាច់ការ ដៃចុចអូសទូរសព្ទបណ្តើរតែថាសម្តីនាយធ្វើអោយហាជិឆ្ងល់
" ហាក៎ឈឺ? ពីយប់មិញដូចជាអត់ទេ...ល្បងធ្វើស្អីដាក់គាត់ទេដឹង? ប្រាប់ខ្ញុំភ្លាម" លឺហាជិដូច្នេះអុីបូងើបមុខចេញពីទូរសព្ទហើយនិយាយថា
" ចេះដឹងណាស់ឯងនេះ" នាយខំថាមកខាងក្រោមដើម្បីសម្រួលចិត្តគិតថាគួរធ្វើយ៉ាងណាជាមួយស៊ាវចាន់មានឯណា ហាជិនេះមហារំខាន នាយ ទើបងើបដើរចេញពីហាជិទៅមើលស៊ាវចាន់ ចង់ដោះស្រាយរឿងជាមួយគ្នាអោយច្បាស់លាស់ បើបណ្តោយក៏មិនកើត
ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ឃើញថាបាត់ស៊ាវចាន់ទៅហើយរកលិចកើត ជើងត្បូងមិនឃើញ តែចុងក្រោយឃើញចេញពីបន្ទប់ទឹកមុខមាត់ហាក់ស្លេកស្លាំងជាងមុនទៀត
" អេ៎...ស៊ាវចាន់ " នាយរហ័សទៅទប់រាងកាយស្តើងឃើញគេហាក់ងងឹតមុខចង់ដួល
" ខ្ញុំមិនអីទេ! " រុញនាយចេញ
"កុំរឹងចចេសបានទេ? "
" ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញ"
"មិនអោយទៅដាច់ខាត...មិនស្រួលខ្លួនទៅផ្ទះហើយនៅម្នាក់ឯងមិនកើតទេ"
part 5:ប្រាប់ហើយថាកុំនិយាយ
Start from the beginning
