"ពិតមែនឬ?? ចឹងតើ បានថេយ៉ុងគេខឹងខ្លាំងបែបនឹង ?អេឯងតិច ច្រុញនឹងបែកខ្ចេចអស់ទៅ បើគេចិញ្ច្រាំគ្មានដកដៃចឹងនោះ??"
" យើងមិនដឹងទេ យើងទៅធ្វើកិច្ចការយើងវិញហើយ....មិនហ៊ាននៅជិត គីមថេយ៉ុងយូរនោះទេ អ្នកស្រែមើលទៅមិនធម្មតាមែន...."និយាយហើយនាងក៏ទៅធ្វើកិច្ចការរបស់នាងបាត់ទៅទុកឲ្យឈរសម្លឹងមើលទៅថេយ៉ុងទាំង ព្រឺឆ្អឹងខ្នង។
" ស្អីក៏ស្អីទៅមិនមែនរឿងរបស់យើងដែលនឹង..."ថាហើយនាងក៏បន្តជូតការ៉ូរបស់នាងបន្តទៀត។
" ឯងធ្វើអីនឹង គីមថេយ៉ុង"
"គឺ កំពុងតែហាន សាច់ជ្រូកទុកឆាឲ្យអ្នកប្រុសតូចនឹងលោកស្រីពេលល្ងាចនោះអី បងស្រី..."ថេយ៍និយាយជាមួយនឹងម៉ូរីទាំងមិនបានមើលមុខរបសឮនាងនោះឡើយ។
"ហាន សាច់ជ្រូករបស់ឆារបស់ឯង គេចិញ្ច្រាំចឹងមែនទេ??"មើលចោះឡើងម៉ត់អស់ទៅហើយ ដូចមុននឹងម៉ាស៊ីនយ៉ាងចឹង?
"បាទ??"
" សាច់ឆារបស់ឯង គេចិញ្ច្រាំឲ្យបែកខ្ចេះចឹងមែនទេ??"
"អុះ សុំទោសបងស្រី..គឺខ្ញុំ...."
"ថ្ងៃក្រោយធ្វើអ្វីមួយត្រូវមានសុទិនៅក្នុងខ្លួនផង..."ថាហើយម៉ូរីក៏ដើរចាកចេញទៅ...។
" បាទ!! "ថេយ៍តបទៅកាន់នាងទាំងអោនមុខចុះ
.ថ្ងៃត្រង់
"ឡាឡាៗ....1+1=2, 2+2=4...."ថេយ៉ុងកំពុងតែអង្គុយរៀនបូកលេខ នៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវព្រោះតែគេមិនចង់ឲ្យអាអ្នកប្រុសមុខព្រានម្នាក់នោះថាគេជាក្មេងមិនដឹងអ្វីនោះទេ។ហើយណាមួយនៅខែក្រោយនេះ គឺជាខែដែលបញ្ចប់ឆ្នាំចឹងហើយថេយ៉ុងគេក៏ត្រូចូលរៀនថ្នាក់ទី១២ដូចគ្នា តែពេលនេះគេមិនទាន់បានចូលរៀននោះឡើយទើបតែក្រៀមខ្លួន។
" នែ! ឯង ...." កំពុងតែចូលតួសុខៗក៏ស្រាប់តែមានសម្លេងមួយបានបន្លឺឡើង។ ថេយ៉ុងមិនបានខ្វល់ពីសម្លេងតបស់នារីរូបស្រស់បបូរមាត់ពណ៌ក្រហមឆេះដែលបានសួរមកកាន់គេនោះឡើយ។ រាងតួចគិតតែអង្គុយមើលសៀវភៅទាំងមិនខ្វល់អ្វីទាំងអស់។
"........." ស្ងាត់ ! ទោះបីជាឮសម្លេងអ្នកសួរនាំយ៉ាងណាក៏ដេកយ៉ាងមិនខ្ចីងើបមុខមើលទៅកាន់នាងនោះដែរ ព្រោះតែគេមិនដឹងថានាងនិយាយជាមួយនឹងនរណាផងនឹង??
08: បាត់ទៅតែ១យប់ស្រីក៏មករកដល់ផ្ទះ
Mulai dari awal
