Chocolate •Hyunin• ⚜️

41• "Güç dengesi"

Oy ve yorum 🍫 (normalde her çarşamba Chocolate günüydü ama artık 70 oy geldiği anda bölüm atacağım. Bilginizee🧡)
•••

Koyuncuklar koyunlar ve koyunu koyun yapıp koyunda kalanlar. Koyunlu kolanyalar ve kolanyayı koyuncuksuz koklayamayanlar. Kolanyayı koyuncuklu kolanyalayı koyanlar. Koyuncuk kolanyaysa kolanyayı koklayamlar kolayanyayı koyduğu-

Telefonumun çalmasıyla irkilip gözlerimi açtım. Az önce lavaboya gitmek için kalktığımdan şimdi kendi uydurduğum şeyi söyleyerek uyumaya çalışıyordum. Neyseki telefonumun sesi kısıktı. Hemen kalkıp komidinime uzandım. Gecenin üçünde kim arıyor- "Hyunjin? Bir de mi oldu?"

Endişeli sesim işten yeni gelen annemle babam uyanmasın diye o kadar kısıktı ki karşıdan ses gelmeyince acaba duymadı mı diye tereddütte kaldım. Yutkundum. Bu saatte araması... İyiye alamet değildi bana göre. Hyunjin normalde asla böyle şeyler yapmazdı. "Hyunjin beni duyabiliyor musun? Sevgilim iyi misin? Hyun-"

"Aşağı... İner misin?"

Duyduğum şeyle içim bir kötü oldu. Hayır dediği şeyden dolayı değil, sesinin burukluğuydu beni mahveden. Tamam diyerek kapattım ve hemen kalkıp üstüme yeleğimi alarak odamdan çıktım. Annemle babam yeni gelmişti yani uyanacaklarıni sanmıyordum ama yine de yavaşça davranarak vestiyerdeki anahtarlığı aldım ve sessizce dış kapıyı kapadım. Ne kadar duracağımı bilmediğimden yapmıştım. Malum ceyran olursa ve bir anda kapı kapanırsa bütün apartman başıma üşüşürdü.

Aman. Şu an önemli olan bunları düşünmek değil!

Merdivenlerden hızla indim ve apartmandan çıktım. Oradaydı işte. Arkasını dönmüş ellerini de cebinde koymuştu. Tanrım. Rüzgar esiyordu ve üstünde bir şey yoktu.

"Kendine dikkat etmiyorsun ya işte o zaman çok kızıyorum sana."

Giydiğim yeleği çıkarıp omuzlarını üstüne koyacağım sırada bileklerimi tuttu bir anda. Öylece kalakaldım. Bana dönmüştü. Ağladığı belli olan gözlerini görebiliyordum. Yutkundum. Ne olduğunu bir anlayabilsem-

"Bazen sadece kaçmak istiyorum. Eskiden yok olmak isterdim ama şimdi sadece senin elinden tutmak ve seninle birlikte kaçmak istiyorum. Yang Jeongin. Benimle kaçar mısın her yerden?"

"Tamam hadi."

Şaşkınca bakınca omzunu silktim ve bileğimi tutan elini kavrayıp birbirine kenetledim. "Hadi!"

Kafeye giderken gibi koşmaya başladığımızda mutlulukla değil acıdan kaçmak içindi her adımımız. Yine de durmadık. Sarı ışıklarla aydınlanan sokakların arasında koştuk sadece. Bazen yolda çukurlar oldu zıpladık. Levha vardı eğildik. Sanki kimse bizi durdurmazmışcasına ilerleyişimiz biz yorulunca azalmış en sonunda ise nefes nefes kalıp birbirimize bakmanıza neden olmuştu. Dayanmayıp dizlerine ellerini koyarak eğilmiş Hyunjin'in yüzünün iki tarafında tuttum ve dudaklarınızı birleştirdim. O da hemen belimi sarmış ve devam ettirmişti birlikteliğimizi.

Onu seviyordum ve o kadar çok güveniyordum ki sorgulamaya gerek duymuyordum. Bir şey diyorsa bunu yapardım. Benim kötülüğümü istemezdi çünkü o.

Öpüşmenin etkisiyle geri geri gittim ve sırtımın ağaçla buluştuğunu hissettim. Şu an çocuk parkındaydık. Okul tarafına doğru koştuğumuzu yeni fark ediyordum. Son kez öpücük alıp dudaklarımızı ayırdım. Ağaçla onun arasında, onun nefesini dudaklarımda hissediyordum. Ellerimi yanaklarından çekmeyip ona baktım. Yorgundu. Koştuğu için olduğunu sanmıyordum. Ne olmuşsa artık, onu fazlasıyla yormuştu.

"Hyunjin." Dudaklarından bir öpücük daha alıp devam ettim. "Neler oldu sevgilim? Hm? Seni dinleyeceğim anlat bana lütfen."

"Başından beri annem gitmeye hazırlanıyormuş."