ကျောင်းမြတ်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့...(ကျင်းစစ်)

ဒါပေမဲ့ သူဘာလို့ အဲ့ဒီ ပြသနာအကြောင်း မတွေးဘဲ သံသယ မဝင်မိတာလဲ...

မေးခွန်းတွေက တစ်ခုပြီး တစ်ခုဆက်တိုက်ဆိုသလိုပေါ်လာလေသည်။ ကျင်းစစ်က အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ပြီး စိတ်အေးအေးထားရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။

သူက ထိုအကြောင်းကို ယခု အချိန်ထိမသိသေးပေ။ သို့ပေမဲ့ အရေးမကြီးပေ။ အချိန်ယူရမှာဖြစ်ပြီး အမှန်တရားသည် တစ်နေ့တော့ ပေါ်လာမည်ဖြစ်သည်။

ထိုအချိန်တွင် ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေ။ သူရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို တွေးမိသွားသည်။ ချောင်အန်းယန်ကိုတွေ့ရင် ခေါင်းကိုက်တဲ့ပြသနာကို ဖြေရှင်းနိုင်သရွေ့ အခြားပြသနာများကိုလည်း ဖြေရှင်းနိုင်မည်ဟု ထင်ခဲ့၏။

ကျင်းစစ်က စိတ်အေးအေးထားလိုက်ပြီး ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကို ဗီဒိုထဲရှိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းနေရာတွင် သိမ်းထားလိုက်ပြီး ထပ်မဖတ်တော့ပေ။ သူ့အဝတ်တွေကို ဆက်သိမ်းရန် ပြင်လိုက်ချိန်တွင် ဖုန်းက ရုတ်တရက် တုန်ခါလာလေသည်။ သူကိုင်လိုက်သောအခါ ယင်းကျောင်းဆီမှ မက်ဆေ့ချ် ဖြစ်ကြောင်းတွေ့လိုက်ရလေသည်။

[ကျောင်း] : စားပြီးသွားပြီလား

ကျင်းစစ်က သူ့ဖုန်းကို ဖွင့်လိုက်ကာ စာပြန်လိုက်သည်။

[ကျင်း] : ပြီးသွားပြီ မင်းရောစားပြီးပြီလား

[ကျောင်း] : ဟယ့်ကျိုးနဲ့ တခြားသူတွေနဲ့ အခုစားနေတာ

[ကျောင်း] : ဒီဂျပန်ဆိုင်က စားကောင်းတယ် ကိုယ်မင်းကို နောက်ကျရင် ခေါ်သွားမယ် [ဓါတ်ပုံ] [ဓါတ်ပုံ]

ဂျပန်စတိုးဆိုင်၏ အစားအသောက် ခင်းကျင်းထားပုံသည် ကြည့်ကောင်းသည်။ စားစရာတွေအများကြီးလည်းရှိတာကြောင့် အားလပ်ရက်မှာ သူ ထိုနေရာကို သွားဖို့ရွေးသည်မှာ မထူးဆန်းပေ။

ကျင်းစစ်က ပုံကို ချဲ့ကြည့်ကာ စာရိုက်ရင်းချီးကျူးလိုက်လေသည် ။

[ကျင်း] : စားကောင်းမဲ့ပုံပဲ

ယင်းကျောင်းက အာတိတ်ဒေသမှထွက်သော အခွံမာငါးတစ်ကောင်ကို ယူလိုက်ကာ ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ ကျင်းစစ်၏ စာကို မြင်လိုက်သောအခါ သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ရိုးသားစွာ အပြုံးတစ်ခုပေါ်လာလေသည်။