Derin Gökser, 17 yaşında babasının işi nedeniyle doğup büyüdüğü ilçeden, alışık olduğu evden ve okulundan ayrılmak zorunda kalır. Yeni hayatına uyum sağlamaya çalışırken, tesadüfen şahit olduğu bir kavga tüm düzenini altüst eder.
Hayatını değiştiren...
SPOTİFY'a ASLA DEME yazarak çalma listesine ulaşabilirsiniz.
Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan çözemediği sorundan kaçarmış.
Hayır.
İnsan çözemediği sorundan kaçmaz; kaçtığı sorunu çözemezmiş.
Bunu bugün çok daha iyi anladım. İlkay, adeta köşe bucak benden kaçıyordu. Onun bu hâline anlam veremiyordum. Sanki karanlık bir odada karşılaşmak istemediği bir hayaletten sakınır gibi davranıyordu. Gözleri kaçamak, adımları hızlı, durup yüzüme bakmadan uzaklaşmaya çalışıyordu.
Ama yüzünde saklayamadığı bir şey vardı: korku. Belki de bir şeylerle yüzleşmekten, gerçekle karşılaşmaktan korkuyordu. Bu hâli bana bir şeyleri açıkça anlatmasa da, sessiz bir çığlık gibiydi.
Derse girmemiştim. Selin de beni tek bırakmak istemediğinden derse girmemişti. Beni yangın merdivenlerinde bulup, inadımı kırarak zorla kantine indirmişti. Cam kenarındaki boş bir masaya oturduk. Selin, bize kahve almak için kantine giderken ben dışarıya dalmıştım.
Yağmur ince ince yağıyor, damlalar camda süzülerek küçük nehirlere dönüşüyordu. Gözlerim bu hareketli manzaraya takılıydı, ama zihnim bambaşka bir yerdeydi. Kafam karmakarışıktı, bir orman gibi. Sanki kendi dertlerim yetmezmiş gibi, her köşeden yeni bir sorun filizleniyor içimde büyüyordu. Sessiz ama boğucu bir kaosun tam ortasındaydım.
Selin ne zaman yanıma geldi de masaya oturdu bilmiyorum ama kahvesinden bir yudum alırken beni süzüyordu. Sessizliğimden rahatsız olmuş gibi değildi, aksine sabırla beni bekler gibi bir hali vardı. Yağmurun ritmik sesi arka planda bir melodi gibi devam ederken, içimde biriken kelimeler boğazımı yakıyordu.
"Nasıl hissediyorsun?" dedi sonunda, sesi yorgun ve kısık çıkmıştı. Gözlerimi tekrar cama çevirdim, dışarıda su birikintilerine düşen damlaları izledim. Selin kahvesini masaya bırakıp, yavaşça elini benimkine koydu. Dokunuşu, beklemediğim kadar sıcak ve içtendi.
"Bu işin içinden nasıl çıkacağımı bilmiyorum," dedim sonunda, sesimdeki kırılganlık istemsizce dışa vurmuştu. "Tıkanmış gibi hissediyorum."
"Ben yanındayım," dedi Selin, hafif bir gülümsemeyle. Sesi mahcup ama kararlıydı. "Beraber halledeceğiz."
Ona baktım, ama içimdeki sıkıntı bir türlü dinmiyordu. Derin bir nefes alıp başımı öne eğdim, ardından sıkıntıyla iç çektim. "Nasıl halledeceğiz, Selin?" dedim, sesim umutsuzlukla doluydu. Kafamı iki yana sallayıp devam ettim. "Sanki buradakileri bilmiyormuş gibi konuşuyorsun. Yalan yanlış her şey yayılmış, kontrol edemiyoruz."
