Chocolate •Hyunin• ⚜️

36• "Acemi aşıklar"

Oy ve yorum 🍫
•••

Annem elime çarşafları verirken gözlerini büyütüp oynattı. Konu konuyu açınca sohbet genişlemiş ve saat gece yarısını bulmuştu. Hyunjin 'ben kalkayım' dediğinde ise sevgilimi çok seven ailem karşı çıkarak 'bizde kal bugün' ısrarında bulunmuşlardı.

Evde kalabiliyor ama aynı yatakta yatamıyoruz? Misafirimiz ayrıca neden yerde yatsın? Resmen geleneklere aykırı. Yine de şu an geçen sefer beni Hyunjin'in üstünde yakalayan anneme bunun muhabbetini yapıp onu dellendirecek değildim. Bu yüzden yanaklarımı şişirip çarşafları tuttum ve odama doğru yürümeye başladım. Resmen sevgilime yer yatağı yapacaktım şu an. Hatta yapıyordum. Çoktan koymuştum yastığını.

"Odanı seviyorum."

Duyduğum şeyle somurtuk yüzümü düzelttim ve içeri girip kapıyı kapattım. Hyunjin kitaplığıma bakıyor, oradan buradan aldığım değişik şeyleri inceliyordu gülümseyerek. "Hepsi birbirinden farklı. Hiç estetik değil aslında. Neyini seviyorsun ki? Senin odanın buz mavisiyle karışık gri tonlaması bu dünyadaki en güzel şey. Bu yüzden beni her fırsatta övmeyi bırak ve çarşafı tut bay özel kamptan kaçıp sevgilisini ancak görmeye gelen Hwang."

"İlk resmi tribimi yiyorum?"

"Doğru ama ciddiyim tut ki sereyim şunu." Güldü ve kitaplığa bakmayı kesip yanıma geldi. Çarşafın iki üçünü gözümün içine baka baka bilerek ellerimizi temas ettirerek aldı. Gülümsemek için kendini sıktım.

Sakin ol Jeongin. Hemen kanıyorsun. Sakin kal. Gülümseme.

"Dami hoca gözümü fazlasıyla korkuttu." Çarşafı serince eğildiğim yerden doğrularak ona baktım. O da aynı şekilde yapmıştı. "Eğer matematik yapamazsan sevgilinle aynı üniversiteye giremezsin ona göre dedi. Bende güzel bir dört yıl için biraz gaza gelmiş olabilirim." Yanıma yaklaşıp kollarını belime sardı çikolata kokulu sevgilim. Ah... Cidden kokusunu o kadar çok özlemiştim ki ağlayabilirdim. "Şu an kollarımın arasındasın ama yetmiyor inne-ah. Sıkı sıkı sarılıp sonsuza dek öpmek istiyorum seni."

'Yang Jeongin'in tribinin sonuna geldiniz' yazısı kafamda ampül gibi yandı o an. Hemen kollarımı bende onun beline sardım. Kafam göğsündeydi ve kalp atışlarını duyabiliyordum. Çok hoşuma gidiyordu bu. "Bende istiyorum... Şey. Bu arada Hyunjin yarın alışveriş yap-"

"Gerek yok güzelim." Elleri saçlarımı okşarken gözlerimi kapadım. Sesi kısılmıştı gene. İster istemez hala çekiniyordu bu konuda. "Annem... Bence doğal halimizi görmek ister."

Gözlerimi açıp kafamı kaldırdım. Gülümseyerek bana bakıyordu. İyiydi. İyiydim. Yani sanırım. Bilmiyorum. Hyunjin'in gidiş tarihimizi erkene çekmesi pek iyi gibi gelmese de sonuçta bana söylemiyordu. Bu konuda zorlayacak değildim. Üstelik nedenini de tahmin etmek zor değildi.

O adamla karşılaşmak istemiyordu.

"Hadi uyuyalım güzelim. Bu arada. Kapında bir sorun var sanırım."

Kaşlarım çatılırken belinden ayrılıp kapıya baktım. Ne sorunu vardı ki? Az önce girmiştim ve ses bile çıkarmıyordu.  "Aradaki bi kitleniyor zorlamadan açılmıyor gibi."

İmalı ses tonuyla kaşlarımı müzipçe kaldırıp kafamı evet evet anlamında salladım. Gerçekten de problemliydi yahu kapı. Öyle hemen açılmıyordu. Kitleniyor gibiydi. Tamamen kontrol amaçlı kapının yanına gidip uzaktan Hyunjin'e baktım. "Öyle gibi evet evet."

"Anahtarı sağa çevirsene bilmem belki öyle düzelir yani."

"Dimi dimi."

Kilit sesini duymamla istemsiz bir şekilde güldüm. Dediği gibi sağa çevirmiş ve kapıyı kilit-pardon tamir etmiştim. Çok marifetli bilgili bir sevgilim vardı sahiden. Her şeyi de biliyordu yahu. "Hyunjin."