Heves, kariyerinin zirvesinde; şarkılarıyla tüm Türkiye'nin göz bebeği haline gelmiş ve birçok insanın kalplerinde yer kazanmış şarkıcıdır.
Hayranlarının sevgisiyle geçmişinin karanlığından sıyrılmış Heves, hayatının mükemmel gittiğini zannederken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ Burada, hatta adımımı attığım her yerde benim sözüm geçer, çünkü ben Heves Korhan'ım 'tatlım' ve Heves Korhan olmak bunları gerektiriyor, bilmem anlatabildim mi? ❞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ Ben senin kalbinin misafiri değil, sahibi olacağım sarışın. O güzel kalbinin sahibi olduğumda bu anı,söylediklerimi iyi hatırla. ❞
[ bu bölümdeki bazı unsurlar tamamen benim uydurmamdan ibaret olup gerçeklikle ilgisi bulunmamaktadır. ]
❄️
"Güzel kızım, hala uyanmadın mı?"
Duyduğum tanıdık sesle gülümsediğimde gözlerimi açmadım, kulaklarımı dolduran sıcacık sesin içimi ısıtmasına izin verdim. "Kızım, hadi ama! Güzellik uykusundasın da haberim mi yok?" annemin kapımı tıklatması ile kendimce yaptığım naz son bulurken gözlerimi hafifçe araladım.
"Günaydın prensesim." dedi annem kocaman gülümsemesiyle. "İyi bir uyku çektin mi?" benimkinin aksine, karamel rengi olan; küt, kaküllü saçlarının arasına karlar yağmış; beyazlamıştı ancak saçlarının aksine, küçük bir kız çocuğunun heyecanına, gülümsesine sahipti. Onu bu gülümsemeyle görmek, beni her zamankinden daha iyi hissettirmişti.
"Evet anne." dedim aynı gülümsemeyle. Cevabım onu mutlu etmiş olmalıydı ki suratını memnun bir hal aldı.
"Hadi hazırlan öyleyse," dediğinde anlamamış bir şekilde ona baktım. "Kahvaltıda misafirimiz var. Hepimiz kahvaltı için seni bekliyoruz." her ne kadar kim olduğunu sormak istesem de sormadım, her zamanki gibi babamın ortaklarından biri olduğunu düşündüm ve annemi 'tamam! dercesine başımla onayladım.
Annem odadan çıktığında gözüm, yatağımın yan kısmını boydan boya kaplayan camıma döndü.
Bir kar küresinin içerisine hapsolmuşum gibi hissettiren pembe perdelerimin arasından gözüken Moskova'nın kar fırtınası beni her zamanki gibi gülümsetti. Çoğu insan Moskova'nın soğuğundan ve karından şikayetçi olabilirdi ancak ben, burada yaşamaktan ve hemen hemen her gün bu soğuğun, karın yarattığı kaosun içerisinde olmaktan mutluydum. Moskova ve getirdiği her şey benim evim gibiydi, nasıl mutlu olmazdım ki?
