comptive | taekook

'17

Yazım hataları için affola.
___________

"Taehyung.." zihnime dolan o ses beni uykumdan alıkoyarken, sızlanarak yanağıma dokunan şeyi ittirmiş, geriye doğru kaymıştım.

"Uyanmalısın hadi.." tekrar daha kendini belli eden ses ortaya giriş yaparken, bu sefer saçlarımı rahatsız eden varlıkla, kaşlarımı çatarak zar zor gözlerimi aralamıştım.

Acıyan göz kapaklarım ve buğulu görüş açım olayı idrak etmeme engel olurken, ağırca elimi kaldırıp, parmaklarımla gözlerimi ovalamış, biraz sonra tanımadığım bir yerde yatıyor olduğumu farkedince yerimde irkilerek telaşla doğrulmuştum. "Neredeyim ben?"

"Sakin ol, benim yanımdasın." Tanıdık gelen ton, hemen yanı başımda duran bedene dönmemi sağlarken biraz önce içime dolmuş endişe derin nefes vermem eşliğinde dinmişti. Peki.. benim.. bu yatakta ne işim vardı?

"Ben neden burada uyuyor-" merakla konuşmaya başlamışken, bir anda aklıma dolan bir kaç saat önceki olayla anında susmuş ve sadece ona bakakalmıştım.

"Ağlamaktan kucağımda bayılınca ne yapacağımı bilemedim. Geç idrak etsemde, seni hastaneye götürdüm ve üstü kapalı tanık olduğum olayı anlattım doktora. Kriz geçirmiş olacağını söyledi ki, öyleydi. Bir kaç kontrolün ardından, uyanana kadar başında beklememi söyledi. Sabaha karşı, beni dürtmenle uyukladığım sandalyeden irkilerek kalktım ve.. ve sen beni bırakma diyerek sayıklayınca.. evime getirdim." derin nefesler eşliğinde söylediği şeylere karşın başımı utançla önüme eğmiş, üstümde hala daha yer edinen pikeyi sıkmaya başlamıştım. Ve bir sorun vardı ki ben hiç birini hatırlamıyordum. Ne bayıldığımı, ne de ona sayıkladığımı. Ben o herife dahi söylediklerimi doğru düzgün hatırlamıyordum. O kadar silik silik geçiyorduki zihnimden, sanki yok olan bir anı gibiydi.

"Ben.. ben hatırlamıyorum. Üzgünüm."
Fısıltıdan ileriye çıkmayan sesimle ayaklanırken, bir koltukta uzandığımı yeni farketmiştim. "Gitsem iyi olacak.."

"Sorun yok, ben açıklamamı yaptım sadece.." Derin nefesler alarak konuşmuş, peşimden oda ayaklanarak elini kısa bir koluma değdirip geri çekmiş, "..ayrıca bir kaç saat sonra gökyüzü aydınlanacak. Burada kal, biraz daha dinlenmene bak." diyerek lafına devam etmişti.

Söyledikleriyle yerin dibine giriyormuş gibi hissederken, içime titrek bir nefes çekerek sıkıntıyla konuşmuştum. Çok muhtaç hissediyordum. Ve bir o kadar rezil..
"Ama-"

"Ama?" Bir kelime dahi etmeme izin vermeden havalandırdığı kaşlarıyla bana odaklanarak sözümü bölmüştü.

"Ne demiştim sana. Sorgulamadan uy bana."
Yaptıgı açıklamayı bir kuralmış gibi, sanırım artık öyleydi, tekrar dile getirirken dudaklarımı birbirine sıkı sıkıya bastırarak ne diyeceğimi bilemez şekilde susmuştum.

"Güzel." Verdiği onayla geri yerime kurulurken hala daha olduğu yerde dikiliyor olmasıyla hafifçe başımı kaldırıp ona bakmıştım. "Kalk, hadi."

Biraz sonra konuşmasıyla birlikte kaşlarımı ister istemez havalandırmıştım.
Biraz daha dinlen diyen o değil miydi?
Neden şimdi kalkıyordum.

"Sabaha kadar o koltukta uyumayı düşünmüyorsun heralde." Yaptığı açıklamayla beraber afallarken, aceleyle kalkıp çoktan yürümeye başlayan bedene yetişmeye çalışmıştım.

Ellerim arkada küçük adımlarla ona eşlik ediyorken, sessiz olan bu hava oldukça yabancı geliyordu. Ait olmadığım bir yerdeymiş gibi hissediyordum. Öyle de değil miydi zaten? Sonuç olarak, garip bir nedenden dolayı bulunuyordum burada, üstelik daha yeni tanıdığım bir adamın evinde. Sikeyim, aşırı gericiydi.