«ប៉ា..ម៉ាក់!លោកពូជាស្វាមីរបស់កូនណា សង្ឃឹមថា
ប៉ាម៉ាក់នឹងរីករាយទទួលនូវសេចក្ដីស្នេហារបស់ពួកយេីង»
«ពួកគាត់ប្រាកដជាសប្បាយចិត្ត»
«បងដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះឫ?»
«បងធ្លាប់សារភាពប្រាប់ពួកគាត់ម្ដងហេីយ»
«ពិតមែនហ៎?ពីពេលណា?»
«ថ្ងៃដែលអូនដឹងការពិត ហេីយទាមទារមកផ្នូរលោកប៉ា
អ្នកម៉ាក់ទាំងភ្លៀងសឹងតែបាក់មេឃ»
«អូនមិនដឹងសោះ»
«បងធ្លាប់ស្បថ»សារ៉ារាហ្វៀ ចំហមាត់ ភ្ញាក់ផ្អេីល។
លោកពូបានស្បថចំពោះមុខផ្នូរលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ខ្លួន?ហេតុអ្វី
លះបង់ដល់ម្លុឹង?
កាយមាំងេីបឈរ ចាប់ដៃលេីកភរិយាឲ្យឈរក្បែរខ្លួន
រួចក្រសោបរាងកាយតូចស្រឡូនឱបជាប់ដេីមទ្រូងដ៏សែន
កក់ក្ដៅ។
«បងធ្លាប់ស្បថថានឹងស្រឡាញ់តែ គីម សារ៉ារាហ្វៀ ជា
ដរាបតទៅ!»
«បងលះបង់ដេីម្បីអូនច្រេីនណាស់»
«មិនហៅថាការលះបង់ទេ គេហៅថាការផ្ដល់ឲ្យ»
«មានន័យយ៉ាងម៉េច?»
«គឺផ្ដល់ឲ្យ សារ៉ារាហ្វៀ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់បង»
មិនសូវនិយាយច្រេីនទេ តែនិយាយម្ដងៗផ្អែមត្រជាក់ដល់
បេះដូង។ ស្ដាប់ហេីយមានក្ដីសុខ គួបផ្សំជាមួយទង្វេីដូចទៅ
នឹងសម្ដី អត់នឹងឲ្យគិតថាខ្លួនឯងជាមនុស្សសំណាងនៅលេី
លោកមិនបាន។
«អូននាំបងទៅកន្លែងមួយ»និយាយរួច ដៃតូចក៏ស៊កចូល
ក្នុងម្រាមដៃវែងស្រឡោក នាំដេីរទៅកាន់ដេីមផ្កាសាគូរ៉ាដ៏
សែនធំប្រចាំវិមានក្រហមជាកន្លែងមួយដែល សារ៉ារាហ្វៀ មិនអាចបំភ្លេចបាន។
កាយមាំដាក់ខ្លួនអង្គុយលេីកៅអីក្រោមដេីមផ្កាសាគូរ៉ា
ដោយមានកាយតូចស្រាលរបស់ភរិយាអង្គុយពីលេី យោល
ជេីងទៅមកៗ យ៉ាងគួរឲ្យក្នាញ់ដូចក្មេង៣ឆ្នាំ។
«បងដឹងទេ អូនតែងតែអង្គុយនៅទីនេះរង់ចាំបងដោយ
ឆ្លងកាត់រដូវកាលជាច្រេីន! មិនថារដូវរងា រដូវផ្ការីក រដូវ
ត្រជាក់ធ្លាក់ភ្លៀង រដូវក្ដៅឫរដូវរំហេីយ អូនសម្លឹងមេីលទៅ
ផ្លូវដ៏សែនឆ្ងាយ សម្លឹងមេីលផ្ទៃមេឃដែលគ្មានកោះត្រេីយ
សង្ឃឹមថាបងនឹងត្រលប់មកវិញ មករកអូន ហេីយឱបអូន
ប្រាប់អូនថា បងមកវិញហេីយ បងមិនទៅណាចោលអូនទៀត
ទេ»ជុងហ្គុក ក្រសោបប្រអប់ដៃទន់ស្រឡូនដូចបន្លាក្រូចមក
ថែលថេីបជាច្រេីនខ្សឺត រួចដាក់សង្កត់លេីដេីមទ្រូង ឲ្យប៉ះ
នឹងបន្តោងខ្សែក។
ភាគបញ្ចប់:ម្ចាស់កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក!
Start from the beginning
