Chocolate •Hyunin• ⚜️

28• "Bayan Yang"

Uzun bir aradan sonra oy ve yorum lütfen 🍫
•••

"Ani bir aksiyon yaşadık. Şey tahmin ediyordum ama peşinden gelenler..."

Hyunjin başını biraz kaldırıp bana bakınca kendimi yatağa iyice gömdüm. Bunun hakkında konuşmak istemiyordum. Resmen batırmıştım. Hem şiddete başvurmuş hemde Hyunjin'e onu araştırdığımı belli etmiştim. Rezil gibi bir de ağlamıştım bunlar için. Annemin hele ikimizde eve getirmesi... Ah. Gerçekten saçmaydı. Çok rezillik yaşamış biri olarak bile bunun absürt olduğunu söyleyebilirdim.

"Bugünü unutuyoruz. Sabah senin evinden tatlı tatlı çıktık sonra benim evime geldik. Bu kadar."

"Öyle mi dersin?" Battaniyeye benim gibi yüzünü gömdüğünde şu an ikimizinde gözleri görünüyordu. "Bence unutmalık bir durum yoktu. Senin ağlaman dışında. Jeongin. Ne kadar şok olduğum hakkında bir fikrin var mı?"

"Sende ağladın. Senin suçun." Karşı savunmaya geçtiğimde bir şey demeyip gözlerini de gömdü battaniyeye. Havalar yeni ısınıyordu ama ev sahibi saolsun kaloriferleri açmadığından battaniyeyleydik şu an. Gerçi bizde hasta olduğumuz için üşüyor olabilirdik evet. "Çorbalar geldii hadi bakalım kalkın güzelce için. Üstüne peynir de rendeledim. Sıcak sıcak içiniz ısınır."

Annemin sesiyle gözlerimi kıprıştırıp doğrulmaya çalıştım. Hyunjin'de hemen benim gibi yapmıştı. Gülümsedim. Annemin yanında üstüne süt dökülmüş kedi gibiydi. Arabada fark etmiştim bunu. Kekelemeye başlıyor göz teması kuramıyordu annemle. İlginç bir şekilde hoşuma ve komiğime gidiyordu bu. Sanırım ilk defa annemle sevgilimin tanıştığı içindi. Hm. Gerçi annemin bundan haberi yoktu. Olsa sanırım aynı yatakta yatırmazdı bizi.

"T-teşekkür ederiz."

"Rica ederim. Tam tanışmadık değil mi?"

Annem Hyunjin'in yanına oturunca gülmemek için kendimi tuttum. Hyunjin iyice diken üstüne gelmişti. Yani öyle bir korkudan daha çok heyecan ve tedirginlik vardı üstünde. Muhtemelen kayınvalidesi olduğu için? Şey umarım bu yüzdendir. Aksi taktirde üzülürdüm. Hayır yani kayınvalide olarak görmemesine değil! Öyle şey anlamda korkmasından. Lütfen başka anlamlara çekmeyelim. Gerçi... Hayır dur. Kendine gel Jeongin.

"Ben Yang Jeongyeon. İsmimiz benziyor değil mi? Bilerek koydurdum." Annem öylesine Hyunjin'in battaniye üzerinden bacağına vurduğunda gözlerim büyüdü. Hyunjin de bunu beklemiyordu ki gözleri büyümüştü. Yutkundum. Kalp krizi geçirecek. Gerçekten kalp krizi geçirecek.

"Anne. Ahaha. Şey Hyunjin öyle temas sevmiyor. Hmhm hani yeni yeni bize açılmaya başladı. Anne yani çok yakınsın çekilir misin biraz?"

Annem "haa" diyerek biraz geri gidip elini bacağından çektiğinde rahatladım. Resmen sevgilim annem yüzünden kalp krizi geçirecek- "Sen çok halsizsin ben yedireyim mi?" Annem kaşığı Hyunjin'in ağzına soktuğunda ikimize de bir kal geldi. Anne. Anne. ANNE!

"Anne şey yemek yemeyi pek şey etmiyor. Hem biz tokuz kahvaltı yaptık."

"Oğlum arkadaşının ağzı yok mu?" Mükemmel bir soruyla sustum. Haklıydı. Yine aşırıya kaçmıştım. Yutkundum ve Hyunjin'e yapışmayı bırakıp sırtımı başlığa yasladım. Bu sırada Hyunjin bana bakmıştı. Gözlerimi kaçırdım ve önümde birleştirdiğim parmaklarıma baktım. Kendimi tutamıyor her zaman ki gibi onun yerine karar veriyordum.

"Bence oğlunuzun hemen kırılan bir özgüveni var. Yaptığı şeyin arkasında duramıyor ve özür dileme haline giriyor hemen." Duyduğum şeyle parmaklarıma bakmayı kesip şaşkınlıkla ona döndüm. Hala bana bakıyordu. "Bu tatlı ama bir o kadar da kötü. Bence yaptığı şeylerin arkasında kalmalı."