ကျောင်းမြတ်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့...(ကျင်းစစ်)

လူအများအပြား စာသင်ဆောင်ကနေ ထွက်လာကြသည်။ ဟယ့်ကျိုးက ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်ပြီး အနီးနားမှာ ဆရာတစ်ယောက်မှမရှိတာကို တွေ့တော့ အိတ်ကပ်ထဲက ဆေးလိပ်ကို ထုတ်ကာ တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြီး စာတစ်သံပေတစ်သံဖြင့်ပြောတော့သည်။

“ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ စကားတွေကသာ ယုံကြည်ရမယ်ဆိုရင် ဝက်တွေပါ သစ်ပင်ပေါ်တက်နိုင်သွားလိမ့်မယ်”

ဤအတောအတွင်း စာမေးပွဲတွင် ကျင်းစစ်ရဲ့အဆင့်မှာ တစ်နှစ်လုံးတွင် တစ်ချိတ်သွားသည်။ ဟယ့်ကျိုး၏ အကြီးမားဆုံးသော ကျေနပ်မှုမှာ ဖိုရမ်ပေါ်တွင် ကျင်းစစ်နှင့် ပတ်သတ်ပြီး ပို့စ်များတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ခံစားချက်မှာ အတော်လေးကောင်းနေပြီး ပြဿနာတွေကိုပင် အရေးမစိုက်ခဲ့ပေ။

သို့ရာတွင် အချိန်အတော်ကြာအောင် မထိုင်နိုင်တော့သဖြင့် ယနေ့အတွက် အဆိုပြုချက်တစ်ခုရသွားသည်။

သူတို့က အပြင်မသွားနိုင်ကြဘူးဆိုရင်ပင် အတန်းပြေးဖို့အတွက် စိတ်အားထက်သန်နေတာကို တွန်းလှန်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။ လူအနည်းငယ်က ညဘက်စာလုပ်ဖို့ မသွားချင်ကြပေ။ သူတို့က အတော်လေး ဒေါပွနေကြပြီး ပြန်မသွားချင်ကြတော့ချေ။ သူတို့က ကျောင်းရဲ့ အနောက်ဘက်ကို ဦးတည်လိုက်ကြသည်။

အစတုန်းက ဤနေရာသည် အခန်း၇က မုန့်မှာစားတဲ့နေရာဖြစ်ပြီး အချိန်ကြာလာတဲ့အခါမှာတော့ ကျောင်းလစ်ဖို့နေရာအသစ်တစ်ခုဖြစ်သွားတော့သည်။

ဟယ့်ကျိုးနှင့် တခြားသူတွေက တိတ်တဆိတ်လမ်းလျှောက်နေကြသော်လည်း သူတို့လိုပဲ အတန်းပြေးချင်နေတဲ့ အုပ်စုတစ်ဖွဲ့နဲ့တိုးမည်ဟုတော့ မမျှော်လင့်ထားချေ။

“Fuck ချောင်အန်းယန်က ရိုက်ချက်တစ်ခု အကြွေးတင်နေတယ်”

နံရံပေါ်ကျော်တက်နေသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဆူပူလိုက်သည်။

“ငါအတန်းလစ်ဖို့ပြောလိုက်တုန်းက သူ့မျက်လုံးတွေကို မင်းမမြင်လိုက်ဘူးလား... WTF... သူ့ကိုနှိမ်ပြောနိုင်ဖို့ ငါ့အလှည့်က ဘယ်မှာလဲကွာ”