Chocolate •Hyunin• ⚜️

25• "Aşık"

Oy ve yorum 🍫
•••

Bazı arkadaşlar canidir. Tamamen cani. Tamam sizi severler tamam çokta güzel anlaşır ve birbirinizi desteklerseniz ama... Öyledirler işte.

Mesela dalga geçerler mesela mesela HOCAYA İSPİKLERLER MESELA??

"Arkadaş önemli detayı vermeyen senken hele hele bunu diğerleri ile öğrenmemizi sağlamışken niye biz trip yiyoruz? Bana bakma öyle şstt len senin ateşin mi var?"

Felix elini alnıma götürecekken başımı hemen diğer tarafa döndürdüm. Dokunmayın bana. Tripliyim ama hastayım diye hemen eriyecek pofpoflanmak isteyecek kıvamdayım. Dokunmayın ki trip atmaya devam edeyim.

"Jeongin revire gitmelisin."

Hyunjin'in sesiyle başımı kaldırdım. Ders yeni bitmişti. Hemen yanıma gelmesi hoşuma giderken gülümsedim ve ona yaslandım. Bacağına gibi olmuştu ama olsun. Oldukça... Pofuduk hissediyorum.

"Tanrım bu o bakış..."

"Tamamen hasta bir ayıcık olmuş."

Jisung'la Seungmin birbirini tamamlarken Hyunjin'in kısıkça gülmesini duymuştum. O kadar kısıktı ki sadece ben duymuş olabilirdim. Gülümsedim. Arkadaşlarımla yakın olmaya da artık alışmıştı demek. Ne güzel. Hm. "Açım."

"Bir şey yemediniz mi kahvaltıda?" Jisung'un sorusu ile kapadığım gözlerimi hızlıca açıp gözlerimle selektör yaptım. Hyunjin ayakta saçlarımla oynadığından beni görmüyordu bu da istediğim imayı habersizce vermemi sağlıyordu.

O. Lanet. Çeneni. Kapa.

"Yani dizilerde öyle oluyordu ya ondan dedim yoksa bende yapmadım Seungmin de yapmadı Felix sende yapmamışsındır kalkın gidiyoruz."

Arkadaşım her ne kadar belli etse de yine de bir noktada güzel toparlamıştı. Aferin. En azından kafası biraz yerine gelmiş. Ah gerçi kafeterya da Minho hyungu göreceğiz yine gider kafası tüh.

Hyunjin de onaylayınca ayağa kalktım. Aha durun. Bu bizim birlikte olduğumuzu okula duyurmamız gibi bir şey olacaktı. Hyunjin'e baktım. Sanki o da yeni fark etmişti. Ağzını açtı. Bir şey demek istedi ama sonra yine kapadı. Kendiyle çelişiyordu. Muhtemelen siz gidin diyecekti ancak beni görünce susmuştu. Sahi. O kadar hasta mı görünüyordum ya?

"Şey. Ben iyi gibiyim aslında. Hem şimdi yetişemeyebilirizimsi tamam ya öyle bakmayın yürüyorum evet."

Hyunjin bile ciddi misin bakışı atınca vazgeçip sıramdan çıktım. Saçlarım gözümün önüne geliyordu ama elimi kaldıracak gücüm yoktu sanki. Bende böyle bir insandım işte. Hasta oluşuyla halsizleşip direk yatış moduna giren felan.

Gözümü kıprıştırıp Hyunjin'e tamamen döndüm ve iyice yaklaşıp öylece durdum. Hasta halimle ilgilenmek isteyen oydu sonuçta. Gözümün önünden çekilen saçlarda bunu onaylıyordu. Saçlarımı düzeltti, masadaki suyumu alıp açtı ve içemem için bana verdi. Küçük su şişesini tamamen kafama dikecekken ise durdurmuş ve kapağını kapatıp beni kapıya doğru döndürmüştü.

"Hadi gidelim Minho- yani Jeongin'imize yemek yedirelim."

Hain sincap. Hastayım ama duyabiliyorum!

Hyunjin bir kolunu belime sardığında ise yarım gözlerim açılıp ona baktı istemsizce. Benim için bir günde bu kadar kendisini zorlamasına gerek yoktu ama çok hoşuma gittiğini söyleyebilirdim. Bu yüzden bir şey demedim ve bende kolumu ona sardım. Biraz bu hareketimle kaskatı kesilse de sonradan gevşemiş ve yürümeye başlamıştı.

Zorbalanıp hep karanlıkta yaşayan Hyunjin şimdi yanımdaydı. Okulda radikal kararlar alıp kendimizi belli etsekte bu ailesi için hala geçerli değildi. Bir psikolog değildim. Bir doktor asla değildim ama bildiğim bir şey varsa o da sorun orada olduğu sürece süreç her zaman devam ederdi. Şekil değiştirir belki de semptomları azalırdı ama her zaman orada kalırdı müdahale edilmediği sürece.