ချစ်မိသော ပင်လယ်

Ch 19

ဝင်ကြည့်ရမလား မကြည့်ရဘူးလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေမိတယ်။ ကြည့်ရင်တော့ ဘာဒါပုံတွေတွေ့မှာပဲ သူ့classက သင်တန်းသားမို့လို့။ ဒွိဟဖြစ်နေပြီး နောက်ဆုံးတော့ ဝင်ကြည့်လိုက်တော့တယ်။

''တစ်ယောက်သောသူရဲ့မွေးနေ့💙''
ဆိုတဲ့ captionနဲ့အတူ

private dinnerလုပ်မယ့်စားပွဲလှလှလေးရယ် အဲ့စားပွဲနားမှာရပ်နေတဲ့ဘာဒါရယ်ကို နောက်ကနေ ခိုးရိုက်ထားတဲ့ပုံလေးကို ဒါဟျွန်းကတင်ထားတယ်။

ဆိုယွန်း အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်သွားတယ်။
မွေးနေ့မှာ ဘယ်သူနဲ့အတူရှိရမှာလဲ အဲ့လောက်တောင် သူမသိဘူးလား။ ငါကရောဘာလဲ။ ဘာအဆင့်မှ မရှိဘူးလား ။အိပ်ရုံသပ်သပ်ပဲလား။ တစ်ယောက်ထဲ အတွေးတွေလွန်ပြီး ရင်ဘတ်ထဲက အောင့်လာလို့ ငိုချလိုက်မိတယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ။
နှစ်တွေအများကြီး ချစ်လာခဲ့သမျှ ခြေကုန်လက်ပမ်းကျသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။
မျက်ရည်တွေက ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်စီးကျနေပေမယ့် အသိစိတ်မရှိတော့သလို
အခုနေ သူပြန်ရောက်လာရင်တောင် ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ ပြောချင်စိတ်လည်းမရှိတော့တာကြောင့် စားပွဲပေါ်က ကိတ်မုန့်ကို ဘူးထဲပြန်ထည့်တယ်။ အနားမှာပြင်ထားတဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ကိုယူတယ်။ အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်ယာခေါင်းရင်းက ပင်လယ်ပုံရယ်..သူ့ကိုချစ်ကြောင်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ဖွဲ့နွဲ့ထားတဲ့ Diaryတွေရယ်.. စာအုပ်တွေကြားက ပင်လယ်ပုံbookmarkရယ်..ကျောင်းတုန်းက ခိုးရိုက်ထားတဲ့ သူ့ပုံတွေရယ်.. ပင်လယ်ပုံ keychainလေးတွေရယ်..လှိုင်းပုံလေးနဲ့ဆွဲကြိုးမျှင်လေးတွေရယ်..
သူတို့အတန်းကကျောင်းသားတွေစုရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေရယ်..သူဝတ်လို့ လိုက်ဝယ်ထားတဲ့ T shirtတွေရယ်..သူဆောင်းလို့ဝယ်ထားတဲ့ဦးထုပ်တွေရယ်..ရှိရှိသမျှ အခန်းထဲက အပြာရောင်တွေအကုန်လုံးကို ပုံးတစ်ပုံးထဲစုထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီပုံးရယ် ကိတ်မုန့်ရယ်ယူပြီး အမှိုက်ပုံးကိုသွားပစ်မယ်လုပ်ပေမယ့် ပုံးကကြီးလွန်းနေတော့ ကိတ်ကို ခဏထားပြီး ပုံးအရင်သွားပစ်လိုက်တယ်။ ပြန်လာပြီး ကိတ်ကိုယူတယ်။ နောက်တခေါက်သွားပစ်တယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ကို ပြန်မဝင်ပဲ အိမ်နားက ပန်းခြံကို လမ်းလျှောက်သွားပြီး ထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူပြန်လာလား မလာဘူးလည်း မသိရတော့ဘူး။ ဒီထက်ပိုပြီး ဝမ်းနည်းဖို့လည်းမတတ်နိုင်တော့ဘူး။ မီယွန်းဆီဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။